Piórem Feniksa

Robert

Było o początku, to będzie i o końcu.

O ile problemów z zaczynaniem nie mam, to z kończeniem opowiadań jak najbardziej. Nigdy nie wiem, jak napisać jakąś zaskakującą pointę, albo chociaż jak wydusić z siebie kilka zgrabnych słów, by to wszystko jakoś wyglądało. Każde moje zakończenie jest sztuczne, nadęte i drętwe.

Jak jest u Was? ;)

Rudzia

Ja wolę zakończenia bez tak zwanego happy endu. Wydają mi się wtedy realne, ludzkie, takie prawdziwsze. I to, że są negatywne, nie znaczy wcale, że za ich złym urokiem nie kryje się coś dobrego, jakaś lekcja itp. Na pozytywnych uśmiechnę się, miło się poczuję i tyle. Na negatywnych, jeśli zwiąże się z bohaterem, historią, ich życiem - popłaczę się, tak więc takie coś wzbudzi we mnie pewne emocje.

RoSco

Jestem masochistką, i nigdy, ale to nigdy nie robię happy endów.xd

Robert

Ja tam lubię happy endy, ale nie słodkie do granic możliwości, tylko zabarwione nutą goryczy, okupione jakąś stratą. Ale chyba wolę właśnie złe zakończenia. Tylko problem w tym, że chyba nie byłbym w stanie zgotować takiego moim bohaterom. ;)

RoSco

A ja przynajmniej jednemu, z wymyślonych przez ze mnie bohaterów, spieprzam, że tak powiem życie. ;p
Happy endy, to ja lubię w filmach. ;p

Christel

Hah, ja wolę pozostawić czytelnikowi niedosyt, tzn. że nie jest napisane czy np. bohaterowie się w końcu ze sobą zeszli czy nie. Tak jak było w Teorii Spisku, wyobraziłam sobie, że Jerry jednak był z tą Alice xD

Chiyo

Cóż, ja problemów z zakończeniem generalnie to nie mam. Ale to, jakie to zakończenie jest, zależy już od reszty opowiadania. :) Raz smutne, raz happy end, raz pozostawiające niedosyt... Wszystko zależy od wszystkiego. ;]

vagabond

preferuję zakończenia otwarte, takie, które pozostawią niedosyt. urwanie fabuły, kiedy ma nadejść największa akcja - to rozczarowuje, irytuje, jest bardzo złośliwym zabiegiem, jednakże ile emocji budzi! no i zawsze można sobie dopowiedzieć samemu, jak to wszystko się ułożyło ;>

agata [konto usunięte] · Gość

Soulmate

Ech, mi się udało skończyć jedno opowiadanie, i to z happy-endem. Tak długo męczyłam moją bohaterkę, że aż żal mi było męczyć ją dalej.
Ale czytelnikom i mojej siostrze, podobno, się podobało :D

Kurzok

Zakończyłam tylko jedno długie opowiadanie. Oczywiście, był happy end. Aktualnie pisząc krótkie opowiadania zakończenia są mało szczęśliwe. Umiera jedna postać, lub wszystkie. Albo bardzo cierpią. Raz tylko napisałam opowiadanie (swoją drogą nie podobało mi się wcale) gdzie główna bohaterka miała się dobrze. No nie był to typowy happy end, ale nikt nie umarł. Napisałam to, bo koleżanka na kole, przy dzieleniu opłatkiem, życzyła abym pisała mniej smutne opowieści. Tak się przejęłam, że napisałam.

Ooo i niedosyt. Kocham to. Los bohaterów niby jest przesądzony, ale nigdy nie zakańczam stwierdzeniem: umarł. (wyjątek stanowił Skończony Temat).

Satu Tähti

W życiu nie zakończyłam opowiadań, które dawałam na blogi, a co do tych krótkich. Zakończenie wychodzi mi naturalnie. Przerywam i już. tak samo w wierszach, rzadko zastanawiam sie w jaki sposób zakończyć.

Rudzia

Ja tak samo, też nigdy nie skończyłam;/ Ale planuję zakończyć i stanę na rzęsach i zakończę Identity, a jak;) To będzie moje pierwsze, ale nie ostatnie zakończone opowiadania.

Psia Gwiazda

Według mnie powinno być tak, że kiedy happy end, to happy end, kiedy złe zakończenie, wtedy złe zakończenie. To zależy od samej treści książki, tekstu, filmu, szczęśliwe opowiadanie złego zakończenia mieć nie powinno, a smutne dobrego, choć to zależy. W większości przypadków jednak oba są przesadzone.

Ankeszu

Preferuję otwarte endy. Bohaterowie żyją nadal we mnie, a i ewentualne dalsze losy (jeśli natchnienie przyjdzie) można spisać.
Nic nie wyjaśniać do końca. Za to zakończenie takie, zmuszające do myślenia albo coś.

Ostatnio zakończyłam opowiadanie wypadkiem jednej z ważniejszych postaci. Strasznie mi się to podoba. :P

Hepy, bed? Nie rozgraniczam. Moje zakończenia są dla jednych dobre, dla innych nie, nigdy wszyscy nie są szczęśliwi. Chociaż od jakiegoś czasu mam zajawkę na "problemy młodzieży" (co siłą rzeczy musi mieć choć trochę szczęśliwe rozwiązanie), to nigdy wszyscy nie są szczęśliwi. Nigdy wszystkie wątki nie są dokończone.

Niewidoczna

Lubię zakończenia smutne i te które pozostawiają pewien niedosyt, sprawiając, ze po zamknięciu książki zastanawiamy się jeszcze nad losami bohaterów.

Himmel

Ja lubię złe zakończenia. Smutne, dobijające. Happy endów nie lubię, ale tak bez powodów. Da się przeżyć, choć zawsze kpię z takich przesłodzonych zakończeń.
To wszystko zależy czy do opisanej historii pasuję dany koniec.

Yumminae Rais

- Too, jakie ja miałam zakończenie? - pyta Is siedzącej obok Eu.
- Happy end! Przecież główna bohaterka przeżyła i miała gromadkę dzieci. Różnokolorowych.

My mamy stanowczo za dobry humor. ^^

Lena.

W moim przypadku to zależy od opowiadania. Tych krótkich zazwyczaj pozbawiam happy endu, bo przecież musi być zaskakujące zakończenie i nie zdążę się przesadnie przywiązać do bohaterów. Przy powieściach wolę, jak zakończenie jest w miarę dobre (jako czytelnik także - nie lubię męczyć się z powieścią ileś tam czasu, żeby na koniec się dowiedzieć, że główni bohaterowie zginęli o.O) ale preferuję też te otwarte, zostawiające pewne niedopowiedzenia, zmuszające do myślenia.
W zasadzie rzadko kiedy tak mi się udaje: Polę zakończyłam typowym happy endem (nie mogłam jej tego zrobić, nosz), Adę natomiast... właściwie też, co najwyżej z pewnym niedopowiedzeniem. Malutkim^^

Ivet

A u mnie zazwyczaj jest happy end. Jak to Lena napisała "nie lubię męczyć się z powieścią ileś tam czasu, żeby na koniec się dowiedzieć, że główni bohaterowie zginęli", ot, moich opowiadań powieścią nazwać nie można, to i tak zakończenia zazwyczaj są szczęśliwie.
Poza tym nie przepadam za smutnymi zakończeniami. I niedopowiedziane tak, jak najbardziej tak!


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj