Piórem Feniksa

Kurzok

Tak, utworzyłam ten temat, bo lubię czytać to, co inni piszą o sobie, a pisanie o własnym stylu jak najbardziej się do tego zalicza, nie? To dobrze, ja zacznę, a potem, kto będzie chciał, to napisze (jej, mam nadzieje, że mój temat nie pójdzie w zapomnienie jak Scott, P86 i TBE).

Dobra, uwaga, piszę. Cholera, ale nie wiem, co. Okay, nieważne. Cóż, mój styl jest takim przeciętnym, normalnym stylem pisanym dla normlanych, przeciętnych ludzi prez normalną, przeciętną Kurzok. Zdecydowanie nie zgadzam się z opinią, że jest dziwny, czy okrutny (w ogóle jak komukolwiek mogłoby coś takiego wpaść do głowy?). Jest trochę ironiczny, ale to wszystko. Na pewnno nie jest kwiecisty i poetycki. Chyba nigdy nie miałam zapędów, aby tak pisać (chociaż, nie, miałam). Ach, można go scharakteryzować, jako taki styl, w którym autor opisuje nieisotone szczegóły zamiast skupiać się na akcji.

Ten temat to takie trochę chwalenie się... Trudno. Ja się nie chwalę, bo nie mam czym, a gdzieś to napisać muszę. To jak z tym marudzeniem. Trza dać upust swoim myślom. Boże, co za głupoty.

Anka

Ten temat to żadne chwalenie się, bo czy chwaleniem będzie, jeśli powiem, że mój styl jest do bólu prozaiczny (zero poetyzacji), szczególarski i specyficzny? Nie. A taki właśnie jest. Często stosuję odwróconą składnię zdań, szyk przestawny albo końcowy, lubię narratora personalnego mieszać z trzecioosobowym obserwatorem. Wydaje mi się, że mój styl należy do takich, do których trzeba przywyknąć i się wciągnąć, bo inaczej będzie strasznie męczący.

Kurzok

Ja sobie też lubię poprzeklinać. Chyba nie powinnam się przyznawać, ale tak jest. Ze swoich bohaterów (szczególnie mężczyzn) robię duże dzieci. Lekko niedojrzałe, grające w PS2 i dużo pijące. Poza tym w opowiadaniu często piszę dziwne fanazje i wyobrażenia głównych bohaterów.

Anka

Przeklinam tylko narratorem personalnym, ale bardzo rzadko - zależy od bohatera, oczywista. No, i w dialogach czasem. Konieczność, kiedy się kryminały pisze ^^.

Lena.

Przynajmniej jedna rzecz w moim odczuciu zgadza mi się z Anką - napisała, że jej styl jest męczący, jeśli się do niego nie przywyknie i wydaje mi się, że ze mną jest podobnie^^

W zasadzie ciężko mi pisać o własnym stylu, bo nie potrafię być do końca obiektywna. Lubię wdawać się w szczegółowe opisy zarówno świata zewnętrznego, jak i odczuć głównych bohaterów, najczęściej zaś bohaterki, będącej równocześnie narratorką (taak, Lena narrację pamiętnikarską uwielbia^^) i przedstawiać jej sposób widzenia świata. Często zdarza mi się operować ironią i złośliwością, choć to akurat nie do końca zamierzenie. I lubię pisać dialogi. Zwłaszcza kiedy przychodzi do kłótni ;>

Czasami mam wrażenie, że mój styl jest nieco dziwny. Bo ja wprost uwielbiam tworzyć długie, skomplikowane zdania, choć zazwyczaj staram się, żeby były raczej zrozumiałe. I nadużywam takich słów jak zazwyczaj, raczej, nieco, dość etc., co widać nawet w powyższy tekście^^

Anka

O, nadużywanie takich "zbędnych" słówek to mój problem, zdecydowanie (tak, "zdecydowanie" też ^^). Moje opowiadania byłyby pewnie o połowę krótsze, gdyby wyciąć wszystkie te wzmocnienia, dodatki, partykuły...

W Twój styl, Lena, się szybko wsiąka, naprawdę. Pozwalasz się odprężyć i zapomnieć o otoczeniu. I nawet długie zdania nie przeszkadzają.

Kurzok

Ja zdecydowanie miałam problem z krótkimi zdaniami. Teraz go nie widzę, bo zdania są dłuższe. A co do narracji... Napiszę każdą. Trzeciosobowa jest moim ulubieńcem, bo daje mi pełne pole do popisu. Chociaż i tak jako narrator podążam za myślami tylko i wyłącznie głównego bohatera. Przez co powstaje dość dziwny twór. Czasem, opisując zapominam o reszcie świata. Chodzi o to, że tworzę długie opisy. Ostatnio przez prawie dziewięć linijek opisywałam smutek Nikodema, że nie śpi przy oknie.

Anka

Cóż to jest dziesięć linijek wobec wieczności? xD

Kurzok

To niewiele, ale już nieraz słyszałam opinie, że to źle, że za bardzo się rozdrabniam.

Anka

Eee tam. Kiedyś tyle zajęło mi opisanie parzenia kawy, a na smażenie naleśników poświęciłam około strony ^^

Kurzok

naleśniki - jedzenia szatana. Przepraszam, ale nie mogłam się obrzeć.

Anka

wybaczam xD

Chiyo

Ja nie mam zielonego pojecia, co moglabym napisac o moim stylu. To raczej inni powinni sie o nim wypowiadac, nie ja - opinia o sobie jest zawsze niemiarodajna.

Ktos twierdzi, ze mam zapedy poetyckie, chociaz ja tego tak dokladnie nie widze, ale chyba inaczej odbieram poetyckosc.

Gdyby ktos mi kazal powiedziec, co o swoim stylu mysle, to pewnie wyszlabym na skupisko kontrastow, bo wedlug mnie moj styl jest:
- raczej przyziemny, chociaz z duza tendencja do marzycielskosci;
- troche nie z naszych czasow, chociaz wcale nie staromodny ani starozytny;
- generalnie delikatny, subtelny i taktowny, chociaz jak trzeba, to przywale pania-spod-latarni czy czyms rownie 'mocnym';
- chyba nieco zafascynowany dlugimi, zgrabnymi zdaniami, chociaz krotkie i rytmiczne tez mi sie zdarzaja (szczegolnie przy opisach tanca ;D).

To chyba tyle, co sama moge od siebie powiedziec. reszte musicie sobie dopowiedziec sami/same. Macie juz dprzynajmniej dwa przyklady mojej tworczosci i juz niektorzy stwierdzili, ze moj styl zaczynaja rozpoznawac, wiec to Wy jestescie bardziej wiarygodni do jego opisywania. :)

Przepraszam za brak polskich znakow - szkolna klawiatura itp. ;)

Komatozona

A ja uwazam, ze moj styl da sie wywachac na kilometr.
Po "szczegolowosci", przecinkach zamiast kropek, "osobliwych" porownianiach. Zdecydowanie nie jest subtelny. Mocny. Do rzeczy.
Ale nie zawsze tak bylo, kiedys pisalam kilometrowe zdania i bawilam sie w poetyckie metafory (dalej sie w nie bawie, ale czesciej sa obrzydliwe, albo dziwaczne, niz romantyczno-nijakie). Moj styl bardzo sie zmienil w ciagu ostatnich trzech miesiecy, sama to widze. Czemu sie zreszta wcale nie dziwie, bo wcale nie jestem ta sama osoba.

Jokerina-kun

Dziwny. Nieco surrealistyczny. Dojrzały. Czasami nawet za bardzo. Szczególnie jeśli chodzi o uczucia.

Słowa mojej polonistki.

Kurzok

Teraz to sobie uświadomiłam, nigdy nie usłyszałam opni pani M. na temat mojego stylu. Też mi wmawiają, że dojrzały, czy poważny. Ja nie wiem jak to jest, bo usilnie staram się, aby moje postacie były dużymi dziećmi.

Michalina

Jeżeli chodzi o mój styl to chyba jest on całkowicie zwyczajny, ot taki przeciętny. Mam problemy z szykiem zdania i zasobem słownictwa^^
Na pewno nie poetycki, nie stosuję metafor ani nic w tym guście. Jest raczej prosty i zwyczajny - zrozumiały dla każdego.
Ot, zwyczajny i normalny - nic ciekawego^^

Ach, Anko, ja kocham Twoje oddawanie się detalom :)

Anka

Moje szczególarstwo lubisz? Masochistka! ^^ ;*

Hm... tak sobie myślę, czy moja profesorka coś o moim stylu mówiła... Nie, chyba tylko, że mam tendencję do zawierania setki informacji w jednym zdaniu ^^.

vagabond

blah, niedoskonały, ciągle się zmienia i dojrzewa ze mną, cóż, muszę mu to wybaczyć niestety =/ mam słabość do długich zdań, częściej skupiam się na opisach niż dialogach. lubię bawić się słowami. staram się naśladować naturalny tok myślenia, dlatego nigdy nie trzymam się jednego czasu. zmieniam szyk wyrazów, ogólnie ciągle eksperymentuję.

Ankeszu

Moja polonistka nic nie mówi, bo się nie lubimy i w życiu nie widziała ni jednego mego tekstu.

Opisać swój styl? Jest trudno. Mogę powiedzieć, co zauważam, czytając, bądź co chcę osiągnąć przy pisaniu.

Piszę prosto, raczej codziennym językiem (nie napiszę w opisie romański kościół, a mały kościółek z jakimiśtam oknami) - zwykle unikam 'fachowego' nazewnictwa, poza, ekhem, chwilami, gdy to konieczne. Ostatnio zafascynowało mnie sf, więc, wiadomo ;)

Czasem jedynie używam dziwnych sformułowań dla wywołania uśmiechu czytelnika. (Włożyła klucz do dziurki, łabędzie grzecznie otworzyły drzwi.)

Ogólnie nie czepiam się szczegółow, czasem tylko, gdy jest mi to do czego konkretnego potrzebne.
Lubię opisywać w trzeciej osobie a z punktu widzenia bohaterki (rzadziej bohatera), to sie chyba nazywa personalna.
Lubię długie zdania, ale z jednym - dwoma czasownikami, bardziej rozwarstwione są dla mnie chaotyczne, choć pewnie i takie mam. Ogólnie, często stosuję opisy typu Pilipiukowski początek Kuzynek (albo którejś części): Bez czasowników. Same zdania. Krótkie. Czasem z określeniami, czasem bez.
Też się, Vagabond, wczuwam w myślenie postaci, dlatego często "myśli" są niezrozumiałe, urwane, niejasne.

Odkąd przeczytałam "Mgły Avalonu", bywa, że się "starociuję", piszę charakterystycznym szykiem i słownictwem. Albo gorzej - mówię w ten sposób...


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj