Piórem Feniksa

Astrum

Nie mam pojęcia.
Słyszałam, że najlepiej nie zaczynać od nudnych opisów, tylko od razu przejść do rzeczy, ale mimo to nie potrafię. Najgorsze jest to, że kiedy już uda mi się sklecić pare słów na początek, później wszystko jakoś tak samo idzie i nie mam już problemu z dobieraniem słów. Próbowałam już wielokrotnie napisać całe opowiadanie, a dopiero na końcu wziąć się za wstęp, jednak efekty zawsze są takie same. Opowiadanie od samego początku nie zachęca i wydaje się nudne.
Kiedy prowadziłam bloga, na którym opowiadanie się ciągnęło przez jakiś czas, nie miałam z tym problemu. Teraz jednak w każdym poście publikuję inny tekst - i każdy z nich zaczyna się bezndziejnie.

Lena.

Ja jestem za zaskoczeniem Czytelnika i oryginalnym początkiem - ale wiem, że to nie takie proste.

Przykład? Mój ulubiony - z pana Sapkowskiego:
Wiedźmin miał nóż na gardle.
Potem zaś się okazuje, że się golił (czy raczej ktoś go golił).

Ważne, żeby od początku zainteresować Czytelnika. Właśnie dlatego nie warto, moim zdaniem, zaczynać od opisów. To tak, jakbym słyszała mojego ojca mówiącego, że nigdy nie przeczytał Nad Niemnem, bo na samym początku łąka rosła przez dwie strony i nie mógł przez to przebrnąć.

Zaskakująco. I oryginalnie. Tylko że to rady ogólne, a wiadomo, że nie jest to łatwo osiągnąć. Cóż... próbować trzeba, próbować aż do skutku.

;>

Scatty_Rikki

,,Słyszałam, że najlepiej nie zaczynać od nudnych opisów'' - cóż, to rzucanie się na gleboką wodę prawdę mowiąc, co zwykle (niestety?) robię. Aby ludzi zaciekawić jakimś opisem i zachęcić do opowiadania trzeba mieć niestety wyjątkowy talent. Bo zwykle gdy czytasz jakiś na początku opis miejsca jest to nudne, i zmieniasz na coś ciekawszego.
Zdecydowanie łatwiej zacząć od dialogu, ( opowiadanie zacząć od epilogu bądź środka akcji). Wtedy po prostu, jeśli się to dobrze zrobi, chcemy wiedzieć kim dany bohater jest, czemu zachował się tak, a nie inaczej, w jakiej sytuacji.
Ja zaczynam raczej od opisów, choć nie wiem jak mi to wychodzi (jakby w tym temacie ktoś mi powiedzial, to będę błogosławić:D [link widoczny dla zalogowanych] - to coś na początku prologu. ).

Astrum

Weszłam na tego bloga. Oczywiście nie czytałam całości, ale przyglądałam się początkom. Podobają mi się. Opisy są udane i nie odrzucają (jak jest w moim przypadku).
Wiem, trzeba zaskakiwać. Ale nie potrafię. Nie można wszystkiego zaczynać od dialogu, chciałabym też czasem zachęcić opisem.
Próbuję na dziurka-od-klucza.blog.onet.pl
I wychodzi mi słabo.[/url]

Yumminae Rais

"Słyszałam, że najlepiej nie zaczynać od nudnych opisów" - niepodważalna, niezaprzeczalna racja. Ale przecież to nie znaczy, że od opisów nie zaczynać wcale. Słowo 'nudnych' jest kluczem i w nim wszystko zostało pogrzebane. Bo przecież to właśnie nuda jest ostatnim, a może nawet wszystkimi, gwoździem do trumny (albo i nawet samą trumną, grabarzem, cmentarzem i śmiercią, a przede wszystkim chorobą toczącą historię). Najciekawszy, najbardziej błyskotliwy pomysł, jeśli zostanie źle przedstawiony - zabija czytelnika... Najbardziej oklepane i przewidywalne opowiadanie, może przyciągnąć masy. Dlaczego? Bo miało gładki, niewymagający myślenia styl. Upst! Chyba się zagalopowałam. Miało być o początku.
Początek... Początek musi zaintrygować. To może być długi opis, ale opis czegoś, co wzbudzi ciekawość, czegoś, co autor opisze na poły tajemniczo, rzucając strzępkami cienistych informacji. To może być dialog. Ale dialog napisany w taki sposób, w jaki rozmawiają ludzie, którzy wiedzą o czym mówią i wiedzą, że odbiorca ich informacji też wie, o czym mówią (ale czytelnik w żadnym wypadku wiedzieć nie może! - to jest jedna z 'definicji' realnych dialogów, o której w dialogach zaraz pójdę napisać). W każdym razie, żeby zaciekawić, trzeba coś przedstawić. Coś, co zainteresuje czytelnika. Niekoniecznie musi to być tajemnica. Chodzi po prostu o to, żeby czytelnik chciał, bardzo chciał!, dowiedzieć się, o czym oni mówili, albo co to było to coś, co przemknęło cieniem. No co to było?!

Scatty_Rikki

Więc pierwszy tekst zaczynał się nawet ciekawie.
Co do drugiego... Strasznie pospolicie. Widziałam tysiące opowiadań o początku właśnie gdzie był opis słońca. I właśnie to jest chyba główny problem. Zacząć ciekawie. Wiesz musiałabym poczytać dalej, ale pierwsze zaczełaś ciekawie. Bez zbędnych wstępów, od razu akcja. To też dobre. Co do słońca. Średnio dobre:)

Chiyo

A propos zaczynania opowiadań to znam świetną anegdotkę. :)

Mój Tata uchodzi wśród znajomych za dobrego gawędziarza. I raz gadał sobie z Markiem Oramusem, jednym z polskich pisarzy i felietonistów. Jako że napoju chmielowego ani innych procentów nie brakowało, stan obojga nie był najlepszy. No i w końcu Marek zaczął mojemu Tacie opowiadać, że to, co mówi jest piękne i że ma koniecznie zrobić z tego książkę.
- Ale Marucha - odpowiedział mój Tata - piszesz książki, to wiesz, że zawsze najtrudniej jest napisać pierwsze zdanie.
- To zacznij od drugiego! - padła odpowiedź.

Powracając zaś do powagi: osobiście nie uważam, aby "nudne opisy" były dobrym sposobem rozpoczęcia tekstu. Jak coś zaczyna się w nudny sposób, to kto przez to przebrnie, kto będzie miał ochotę to przemęczyć w nadziei, że dalej będzie lepiej? Owszem, każdy ma inne pojęcie tego, co nudne, ale jakoś mnie takie rozwiązanie nie przekonuje.

Najwięcej zależy od samej fabuły i stylu, w jakim tekst ma być utrzymany. Osobiście zgodzę się z Leną: zaskoczenie jest chyba jednym z najlepszych rozwiązań. Jak pierwsze słowa są takie, że się ich nie spodziewasz, to oczekujesz, że reszta też Cię zaskoczy, a więc czytasz dalej.

Sama lubię też zaczynać, w pewnym sensie, od środka. Czasem zdarza mi się napisać coś w rodzaju prologu, wstępu do całości, ale najchętniej rozpoczynam czymś w stylu: "Krzyk rozdarł nocną ciszę". Najlepiej, gdyby to było krótkie, ale chwytliwe, chociaż bardziej złożone zdanie też może osiągnąć upragniony efekt.

Według mnie nie jest ważne, czy rozpoczyna się opisem czy dialogiem, ale raczej to, czy zostało to zrobione w sposób chwytliwy, przyciągający uwagę, czy też nudny. Tak, samo pierwsze zdanie to za mało, ale jeżeli przez pierwszą stronę nie znajdę dla siebie nic wciągającego, to trudno jest mi potem przebrnąć dalej. A że wychodzę z założenia, aby traktować innych tak, jak samemu chce się być traktowanym, to przenoszę to na swoje opowiadania: jeżeli oczekuję, że coś przykuje moją uwagę, to sama staram się to robić. Nie zawsze wychodzi i nie zawsze robię to w taki sposób, w jaki bym chciała najbardziej, ale wydaje mi się to dużo lepszym rozwiązaniem niż "nudny opis" już na samym wstępie.

Ankeszu

Ze wszystkich opisów rozpoczynających, najbardziej nie cierpię opisów stanu nieba. Astrum, wybacz ;p Kiedy zerkam na jakieś opowiadnie rozpoczynające się takim opisem, odwracam wzrok. Mam mało czasu w życiu. Znajdę inne opowiadanie, które mnie bardziej wciągnie.
Kiedyś pewnie przeczytam, moja wybredność zależy od liczby spraw niezałatwionych, ale na potrzeby tego tematu - nie wciągnęło mnie to z zachodem. Ani to z łzami Scatty. Ewentualnie to z samochodem Astrum.

Btw - znalazłam taki link: http://www.tiridiri.fora.pl/forma,2/poczatki,45.html

Komatozona

A ja najbardziej lubie opowiadania zaczynajace sie opisem ksiezyca!
("Ksiezyc jak lysa potylica Wladimira spod monopolowego...")
Taki moj fetysz.

Scatty_Rikki

Nie, nie o łzy mi chodziło, tylko to przed łzami:D Ja jednak uparłam sie zacząć od prologu, od początku, bo po prostu zdaję sobie sprawę, że inaczej bym się pogubiła, latając w czasie (choć i tak to będę robić^^)

Astrum

Wiem, przegięłam :)
Chodziło mi po prostu o to, że motywem opowiadania był moment, w którym kończy się noc, bo to kojarzy mi się z wolnością, niezależnością etc. Tylko niepotrzebnie właśnie od tego zaczęłam.
Ale to właśnie o to chodzi! Że ja nigdy nie wiem, od czego zacząć :D

Scatty_Rikki

Ale wiesz co... Niektórzy pisarze tez tego nie potrafią. przykład:
,,Mam na imię Lestet i jestem wampirem.'' - pierwsze zdanie z ksiażki ,,Wampir Lestat'' Anne Rice.
Jak to zobaczyłam to powiększyły mi się źrenice. Co to ma... być?! No właśnie. Jednak często mimo złego początku czytamy dalej (więc w sumie pierwsze zdanie nie jest najwazniejsze). Ja kupując ksiązkę, gdy się waham, otwieram gdzieś pośrodku. Ale ja to ja.

Lena.

Astrum - wiadomo, że są pisarze, którzy też nie bardzo opanowali tę sztukę, ale są i tacy, którzy są w tym świetni. Sęk w tym, żeby dużo czytać, czytać, czytać i uczyć się od najlepszych.
Ja osobiście uwielbiam Grzędowicza, facet pisze świetne, moim zdaniem, wstępy. Dwa wybrane pierwsze zdania z dwóch opowiadań (właściwie opowiadania i powieści):

Jeżeli w wieku trzydziestu lat ockniesz się nagle na dworcu, siedząc na ruinie całego dotychczasowego życia, bez grosza przy duszy, pokryty nie swoją krwią, to pewnie ostatnie, czego byś chciał, to spotkać wujka-świra.

- Uważaj na ciernie - powiedział mój martwy przyjaciel.

Naprawdę podziwiam tego pisarza ;>

Christel

Ja zaczynam... hm. Trudno mi jest powiedzieć. Po prostu to samo do mnie przychodzi i wiem, że tak będzie wspaniale. Nie piszę też od razu pierwszego rozdziału, a zazwyczaj przedtem prolog, który ma wprowadzić czytelnika w stan ciekawości i zachwytu. Tak, żeby pragnął kolejnych części.

agata [konto usunięte] · Gość

zależy o czym piszesz, co będziesz chciała przekazać, jakie emocje wzbudzić. To od Ciebie zależy. Ważne, by mieć pomysł.

Christel

Mae

Jak zacząć?
Najlepiej od lewego górnego rogu kartki.

Tak mi się nasunęło. Nie pamiętam, czyja to myśl, ale jakiegoś znanego pisarza z pewnością. W poniedziałek sprawdzę i doedytuję tę informację ;)

Anka

Doedytuj koniecznie, bo to dobre zdanie jest.

A co do zaczynania... lubię zaczynać od zdania z przestawionym szykiem np. "Długim tego snu nie można było nazwać."

podtekst · Wysłany: Sob 11:26, 14 Mar 2009 Temat postu:

Zgadzam się w stu procentach: kilka pierwszych linijek, a nawet pierwsze zdanie powieści potrafią zdziałać cuda. Wiem to po sobie, bo gdy kupuję lub wypożyczam jakąś ksiązkę, nie znając dobrze jej autora, to kieruję się właśnie pierwszą stroną. Jeśli mnie zaciekawi, czy urzeknie styl pisarza - biorę, jeśli nie - odkładam na półkę...

Tak, niektórzy autorzy mają talent do pierwszych zdań ;] (ja też tak chcę!)

~res · Wysłany: Sob 11:48, 14 Mar 2009 Temat postu:

A mnie powaliły na kolana pierwsze strony "Blaze" autorstwa kinga pod pseudonimem.

Normlanie rozwalił mnie dialog: (teraz tak z glowy, nbo do końca nie pamiętam)

-No, Blejziu, kto ty jetseś?
- Matoł,ale...
- I jak jest ?
- Dobrze...
- A dlaczego?
- Bo matolstwa nie mozna się wstydzić, to taka cecha wrodzona, ale George...


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj