Piórem Feniksa

anulka406

Chiyo ja też cię podziwiam. I wszystko tak planujesz? Ja to żyję bardziej spontanicznie... Nie wiem, co jutro będę robić - zobaczy się. Nie wiem nawet, w co następnego dnia się ubiorę albo uczeszę... Moje plany na dany dzień powstają w ciągu tego dnia, bo dzieją się różne rzeczy które mogłyby zmienić wcześniej ustalone plany. Nawet kiedy mam bardzo dużo nauki na tydzień, to nie rozplanowuję tego żeby mi było łatwiej - ja tylko wiem, że muszę się nauczyć i jakoś tak zawsze to załatwię (na ostatnią chwilę najczęściej), że na wszystko umiem. Nawet kiedy mam plan to rzadko kiedy udaje mi się go wcielić w życie. Np: Mówię sobie w środę pójdę jutro w końcu na tą plażę, a jednak w czwartek będzie padało i zostanę w domu... Szczerze mówiąc to ja tylko żyję sobie z dnia na dzień nie zamartwiając się o kolejny. Choć zawsze chciałam mieć wszystko zaplanowane...
Ale nie da się. Tak samo w życiu jak w pisaniu.

Michalina

Ja mam zazwyczaj tak: najpierw do głowy wpada mi pomysł, jednak nie siadam od razu do klawiatury i nie przelewam go na monitor, tylko najpierw się z nim oswajam (zwykle dość długo) dopracowuję sobie szczegóły, tak że, gdy już decyduję się pisać mam w głowie mniej więcej całą fabułę. Często się zdarza, że najpierw napiszę epilog niż prolog. Jednak, jeżeli piszę tak zwane rozdziały przejściowe, niezwiązane z fabułą, to wówczas piszę, co mi ślin na język przyniesie :)

Chiyo

Och, nie mówię, że planuję dosłownie wszystko. ^_^ Wiadomo, że życie nieraz zmusza do dostosowania się do sytuacji. Pójdę przykładem, który sama podałaś - nauki też nie rozplanowują, bo wiem, że i tak takiego planu bym się potem nie trzymała, tylko szukała wymówek, aby robić coś ciekawszego. xD Zresztą, w jakichś 60-75% przypadków i tak z różnych przyczyn planów nie udaje mi się zrealizować, więc nie planuję wszystkiego. xP Zawsze planuję "duże" rzeczy (np. opowiadania czy pewne rzeczy, które muszę robić), a takie tyci-tyci pierdółki tylko czasem, kiedy wiem, że mam ochotę tak silną, że to bardziej postanowienie niż plan. ^_^

vagabond

piszę tylko po zaplanowaniu.
zazwyczaj wygląda to tak: pomysł (ostatnimi czasy bardzo mnie te pomysł gryzą, nie mam co z nimi robić - jest ich po prostu za dużo), później zaczynam gdybanie (a co jeśli? a może lepiej jednak akcję umieścić w 1976 r? jak to wpłynie na fabułę?... a co jeżeli pan X pójdzie do pana X...?), następnie zazwyczaj mam już zarys razem z zakończeniem, jednakże w formie nieskładnej ----> przechodzę do następnego etapu, w którym układam poszczególne sceny, tak aby było logicznie (lub... może niekoniecznie, zależy od inwencji). Po tych etapach sporządzam konspekt, raczej z hasłami niż dokładnym opisem (precyzję mam w głowie - ja nie zapominam). I ewentualnie zaczynam pisać - ewentualnie, czasami po rozplanowaniu tracę serce do historii. ale... przeraża mnie pisanie "na żywioł", bez planu nie mam kontroli.

Madia

No, wszystko to rzeczywiście nie. Nie dasz rady ^^

Dla mnie pisanie z planem w ręku jest... nudne. Muszę mieć frajdę, że coś pisze, że spod moich palców wychodzi nowa historia, ze kształtuję czyjeś losy i że, jak w życiu, nie mam zielonego pojęcia, co się będzie działo za chwilę. Mam taki ogólny zarys, samą ideę historii, ale żeby zaraz rozpisywać sceny? Brrr...!

Martyna_K

Uwielbiam planować opowiadania, ale tylko w głowie. Wymyśliłam już mnóstwo naprawdę ciekawych i logicznych historii, jednak szybko je porzuciłam, gdyż pisanie ich było nudne. Hmm... właśnie sobie uświadomiłam, że naprawdę nie umiem pisać. Idę rzucić się pod pociąg, cześć.

Yumminae Rais

Z Bogiem.

Kurzok

Moje planowanie zazwyczaj kończy się równie szybko jak zaczyna. W mojej głowie rodzi się historia, piszę, piszę i bach! Dochodzę do wniosku, że fabuła jest durna, więc przerywam i myślę znów. Kasuje pół tego, co napisałam. Znów tworzę opowiadanie, to samo, ale według innego pomysłu i bach! Bohaterowie są denni. Zmieniam wszystko, jeszcze raz planuję i piszę... bach! Dialogi mi się nie podobają. Staram się je uwiarygodnić, ale mi nie idzie, ale jakiś postęp się pojawia i bach! Cały pomysł na opowiadanie jest banalny. Wyłączam Worda, nie zapisując.

Keiri

Kurzok, Ty moja bratnia duszo! ;D
Właśnie na tym samym polega moje pisanie. Mam dziesiątki rozpoczętych opowiadań na kompie, które systematycznie, raz na pół roku, usuwam. Bo zaczynam pisać pod wpływem chwili, po czym uznaję, że wszystko jest bezsensu i kończę. Prawdę mówiąc, nawet teraz staram się coś napisać. ;] I już trzy razy kasowałam wszystko prócz prologu. xD
Ale, z drugiej strony, gdy kiedyś diabeł mnie pokusił, żeby zrobić plan, było jeszcze gorzej. Plany ograniczają, a ja nie lubię, jak coś mnie ogranicza. Ogólny zamysł jest ok. Charakterystyki bohaterów i streszczenie - też. Ale nie sądzę, żebym kiedykolwiek mogła się przekonać do planowania sceny po scenie. Brr. To brzmi okrutnie wręcz.

Liz

Plan tylko w głowie. Zapisywać mogę sobie jedynie daty i ewentualnie wypisać bohaterów, choć to już rzadziej. Wszystko, co ważne zapamiętuję, a jeśli to spiszę, to wydaje się już konkretne. Na początku nie chcę konkretów, pomysł musi odleżeć co najmniej kilka miesięcy i w tym czasie się dokładniej zarysować. Początek, koniec i ogólny sens.

Iyou

Zwykle zaczynałam pisanie pod wpływem chwili. Patrzyłam potem na ten mój wstęp do opowiadania i zastanawiałam się, czy się nada, a jeśli tak, to do czego. Czasem trzymałam się swojej koncepcji do końca, a czasem zmieniałam w ostatniej chwili. Z tych opowiadań nie jestem jednak do końca zadowolona - lepiej mi się pisze, jeśli mam jakieś przynajmniej ogólne pojęcie o tym, co napiszę i do czego to będzie prowadzić.
Genialne pomysły miewam, ale w 90 procentach gdy tylko próbuję zabrać się do ich spisania, wszystkie wydają mi się beznadziejne.
Przed wakacjami wpadłam na nowy, który dla odmiany wydaje mi się coraz lepszy i myślę, że to może być strzał w dziesiątkę. Na razie jednak boję się do niego zabrać, żeby nic nie zepsuć. Poczekam, aż się sytuacja w szkole ustatkuje i nic mnie nie będzie w stanie zaskoczyć ^^

Aimee

Iyou

Myślę, że u mnie to mogło wynikać z braku pewności siebie w owym czasie. Póki tylko planowałam, to jeszcze jakoś to było, ale przejście do czynów było zbyt gwałtownym przeskokiem. Inna sprawa, że rzeczywiście myślałam o jednym z nich powiedzmy około tygodnia, a teraz widzę wyraźnie, że to zdecydowanie za mało.
Przez wakacje udało mi się dobrze doszlifować to, co potrzeba, więc z nowym pomysłem powinno wypalić. Notatki robię czasem, ale nie zawsze ich potrzebuję. Jeśli myślę o opowiadaniu wystarczająco dużo, to mam takie notatki w głowie.
Zanim zacznę pisać muszę sobie wybrać choćby orientacyjne zakończenie, żeby do czegoś konkretnego dążyć. Bez tego czułabym, że piszę bezcelowo.

Yumminae Rais

Czasem zdarza się też tak, że zacznie się pisać o czymś, co właśnie się wymyśliło i będzie się tak pisać i pisać, a to nagle samo zacznie rosnąć i przekształcać się w coś zupełnie innego, lepszego po stokroć. Jednak sytuacja nie miałaby miejsca, gdyby w tamtej chwili nie zaczęło się pisać. Druga strona medalu. Czasem warto pójść na żywioł, ot tak, po prostu, bezmyślnie. Inna sprawa, że trzeba jednocześnie historii pozwolić się ciągle zmieniać, całej historii z zakończeniem na czele. ^^

Iyou

Sama zaczęłam kiedyś od opisu burzy, którą postanowiłam pod wpływem impulsu uczynić celem obserwacji bohatera i tak powstało o nim opowiadanie. Poszłam więc na żywioł.
Zawsze miałam pomysł, jak się rozwinie i mniej więcej zakończy, ale pomysły i zakończenia się zmieniały, więc ostatecznie wyszło lepiej, niż miało być na początku. Ale jakiegoś zakończenia potrzebuję, żeby iść z akcją do przodu, a nie tylko zadręczać czytelników opisami i analizami psychologicznymi. To, że wszystko potrafi zmienić się z dnia na dzień, to zupełnie inna sprawa.

Ja, na ten przykład, cieszę się, że zmieniłam kilka razy zdanie, bo widzę, że moje podejście staje się coraz bardziej sensowne. I w końcu dojrzałam do dwóch poważnych zmian w moim pisaniu. Gdybym obstawała przy pierwotnym pomyśle, to musiałabym napisać jeszcze ze dwa dłuższe utwory, zanim by to nastąpiło.

Yumminae Rais

Ach, cześć Ci, moja bratnia duszo, cześć Ci. ^^

Iyou

^^
Teraz znowu planuję, ale akurat planowanie jest w tym najlepsze, bo to mój największy projekt z dotychczasowych. Wolę więc jeszcze pomyśleć i się pozachwycać, zanim się przekonam, czy kompletna klapa.
Potem będzie pora na żywioł :P

Aimee

Iyou, normalnie choćbym siebie słyszała/czytała. Kilka miesięcy temu wymyśliłam "coś" i dojrzało do odpowiedniego stanu, a potem nazwałam to "projektem", również największym z dotychczasowych. Potem ułożyłam plan, mam notes cały zabazgrany różnościami, a projekt jest na ukończeniu. Oczywiście, czy jest dobry to się okażę, jak po skończeniu poleży sobie miesiąc i do niego ponownie zajrzę ;].

Iyou

Aimee, ja doszłam do wniosku, że czekanie nie jest takie złe. Dzięki czekaniu udało mi się przenieść akcję do Polski, a nigdy wcześniej nie udało mi się jej dopasować do tekstu. Dojrzałam do decyzji, które po zaledwie paru dniach myślenia nigdy nie przyszłyby mi do głowy, a teraz...
Powodzenia życzę, w każdym razie ^^

Lukas

Ja tam nie układam planu czy czegoś w tym stylu, tylko piszę tak po prostu czyli siadam następnego dnia przed komputerem i piszę ile mi czasu starczy, bądź do wyczerpania limitu pomysłowości i kreatywności na dany dzień. Fakt ma to swoje minusy bo czasem muszę zaglądać do wcześniejszego napisanego tekstu w celu sprawdzenia czy wszystko trzyma się kupy, ma taki sam klimat, bądź przypomnienia sobie imienia postać gdy ta ma bardzo wymyślne imię.


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj