Piórem Feniksa

lel

Termin "mary sue" po prostu nie istnieje. Ktoś kiedyś napisał powieść-parodię - Paula Smith, tak? - zostało to rozdmuchane (przez blogi w dużej mierze) i w końcu w dziewczynie mającej kasztanowego koloru loki opadające miękko na ramiona przypisuje się tę mało chlubną metkę. Mary Sue. Nie. Istnieje. Nawet idealny, wyidealizowany, bohater może mieć do spełnienia bardzo sensowną rolę w tekście.

Wszystko znowu sprowadza się do - utalentowany autor z niczego potrafi zrobić Coś, a kiepski - potrafi wszystko "skiepścić".

Jedyne co można pod ten termin podciągnąć to totalny absurd. Bohatera tak absurdalnego, wraz z podobnie absurdalnymi jego losami, który albo śmieszy, albo irytuje.

Ferhora

Jakby na to nie "patrzał", to Mary Sue jest w co drugim filmie produkcji Holiłudzkiej, męska jak i żeńska odmiana. A ta cała dzika chęć stworzenia bohatera oryginalnego sprawiła, że merysuizm prawie w ogole zanikł ustępując miejsca smutnym, zgorzkniałym i dziwnym bohaterom. Na domiar złego merysuizm jest tak strasznie tępiony, że niedługo napisanie, że bohater jest ładny i ma w życiu szczęście spowoduje atak na piszącego.
Całkowicie zgadzam się z Lel. Nawet najbardziej wyidealizowany bohater może wnieść coś sensownego.
Poza tym wydaje mi się, że to uczulenie na Mary Sue i całe wielkie staranie, żeby nasz bohater miał wady i w ogóle był "straszny" wzięło się stąd, że nie chcemy, aby nas identyfikowano z własnymi postaciami. Bo skoro moja jakaś tam Kasia jest cudowna, mądra, wygadana, szalona, kochana i popularna, to na pewno muszę to być ja- autorka, która chce właśnie tak wyglądać i się zachowywać. Ale jeżeli stworzę postać brzydką, to przecież nie będę się z nią utożsamiać, bo niby dlaczego?
Zauważyłam, że wielu oceniających tępi merysuizm nie zwracając uwagi na to, że dana postać musi tak wyglądać i się zachowywać.

Iyou

Dla mnie Mary Sue to tylko bohater czy bohaterka płaska, słabo wykreowana, która nic nie wnosi w historię swoją osobą. Bo osoby idealne (nawet te jednowymiarowe) czasem mają ważne role do odegrania. Musi być jednak widoczne jaką. Do wszystkiego musi być jakiś powód. Bez sensu są postacie super "bo tak".
Jeszcze inna sprawa to jak autorowi się wydaje, że tworzy bardzo skromną i sympatyczną osobę, a tymczasem wychodzi z niej straszny egoizm i samozachwyt. Trzeba nad tymi postaciami jednak trochę panować i trzymać się założeń, bo jak coś się aż tak wymyka spod kontroli to strasznie razi.


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj