Piórem Feniksa

imanimrod

,,Insomnia''

Gałki oczne większe od srebrnego globu
Miotają śladami zamyślenia
Bezustannie nad jednym i tym samym.

I nawet jeśli cała kula ziemska
Uległa żarliwości,
To ja w dalszym ciągu tak jakbym
Nie była jego częścią.

Na próżno masz ambicje.
Noc wszak nie zwleka.
Mknie niczym strzała,
By stawić oblicze
Rozproszeniu świtu.

Cierpienie.
A blizny wciąż przypominają o swoim istnieniu.

Przybędzie błagać o odrobinę
Oddechu,
Spoglądając jak w wyryte,
Kiedy znikną wszystkie światła.

,,W połowie''

Podczas gdy z półotwartych oczu
Powolne sceny naszych chwil
Gubią żywość doznań,
Jawią się pod postacią
Zapomnianych kadrów życia.

Kiedy ślad wyryty w pamięci
Przemija pośród miliardów
Uporczywych myśli,
Opędzanie staje się
Zniecierpliwieniem zmysłów
Wyczerpanych normalnością.

I gdy miotamy frazesami
Są już za słabe,
By sprawiać cierpienie.
W tym momencie udręczone serce
Pragnie odpowiedzi.
Czemu w męce ginie
To co kiedyś rajem istniało.

,,Intra''

Godziny, ile powinny mieć minut?
Ile powinny mieć, by odnaleźć naszą cząstkę?
W ogromie tylu drobin, dotykam myślami o pęcherzykowatą masę.

Świat burzy się
Jak zwierciadło ocenu, jak ja.
Z daleka nie dostrzegamy tego,
Co jest na drugim planie.

Przecież to jedynie linia, po której stąpamy marzeniami.
O wiele za daleko, by ledwie musnąć.
Zbyt blisko, by już nie pragnąć.

Wcześniej już mieliśmy świadomość,
Że koniec nastąpi.
Wraz ze wschodem, zachodem
I wytchnieniem.

A słońce nadal nie góruje.
Rok minął nad wyraz szybko.
Przyszła jesień w poczuciu,
Które zgubiło barwy i esencje,
Aby rozbrzmiewać życiem
We krwi i łaknąć, też siebie nawzajem.

Dzisiaj nie potrafię odnaleźć
Tych skrawków myśli w ramach umysłu.
Tylko ten wysuszony wieczór
I cienie
Nad zadumą, jak widmo o nas
I wyblakły sen
Przed niewiedzą.


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj