Piórem Feniksa

Komatozona

Krotko i na temat, najstarszy notes z opowiadaniami jaki posiadam pochodzi z dwutysiecznego roku, ale wiem, ze byly jeszcze jakies przed nim, z tym, ze spalilam je, w czasach, kiedy aspirowalam na satanistke.
Pierwsze opowiadania byly po prostu moimi pamietniczkami pisanymi w trzeciej osobie. Pozniej zaczela sie era potterowskich fanfikow, zainspirowana blogiem niejakiej Lem, o Annie Snicket. Napisalam ich conajmniej tuzin, zaden z nich nie mial wiecej niz dwie notki, najslynniejszym byla Padma w Hogwarcie. W podstawowce bylam wyjatkowo zalosnym stworzeniem, grubiutkim i bezradnym, wymyslilam wiec sobie chlopaka, ktorym moglam chwalic sie przed drapieznymi kolezankami. Mial na imie Kuba. Potrafilam o nim gadac jak najeta, a pewnego deszczowego dnia, kiedy zabraklo mi widowni, opowiedzialam o nim klawiaturze. Po jakims czasie ewoulowal, wydoroslal, wyprzystojnial, upodobnil sie do owczesnej mnie, nazwalam go Alexzem Dust. Zebralam gang przyjaciolek z podstawowki i pisalysmy razem o jego perypetiach w Hogwarcie, potyczkach ze Slizgonami, bylo cudownie. Nigdy wiecej nie mialam juz miec tyle weny tworczej ile za czasow Alexza. Alexz umarl kiedy wyjechalam za granice. Probowalam wskrzesic go w pojedynke, w innych realiach, wyszedl z tego jeden wielki gniot.
Od tej pory pisalam juz tylko o sobie, w roznych wcieleniach. Miedzy innymi How Come? i Advertising Space o chlopcu jak z obrazka, ktory postanowil podbic swiat, romansowal ze swoim nauczycielem i z notki na notke stawal sie coraz bardziej irytujacy. Nieco pozniej powstala osobna historia jego przyjaciela imieniem Tommy. Tommy byl moja wielka miloscia, wykorzystywano go na milion roznych sposob, zyl tylko po to, zeby sie mscic i robic ludziom na zlosc, uwielbialam sie nad nim znecac.
Wkoncu przyszla pora na Imigrantow, opowiadanie, ktore ciagne do tej pory na koszmar-fauna.blog.onet.pl, a wczesniej na kadysz-za-inkwizytorow.mylog.pl O transwestycie imieniem Julii, ktory pisze wiersze, brudzi sobie rece farba, zeby uchodzic za artyste, cpa, lezy w rynsztoku i czeka, az szczescie spadnie na niego z nieba jak fortepian w kreskowkach Warner Bros.

Anka

Uwielbiam Twoją bezpośredniość w takim pisaniu jak powyżej ^^.
Znęcanie się nad postaciami... coś w tym pociągającego jest.

Kurzok

Każda - no może prawie każda - postać u mnie jest alkoholikiem. Nie wiem dlaczego. Piszesz dobitnie i to mi się podoba. Nie owijasz w bawełnę i nie użwasz eufenizmów - i dzięki Bogu. Chyba nie wiem, co pisać...

Magnezja

Zawsze chciałam być tak bezpośrednia, że prawie chamska, ale nigdy mi nie wychodziło...
Też mam wymyślonego chłopaka w swoim króciutkim życiorysie :) Tyle, że mój nazywał się Oscar... Ileż z tym wspomnień...

Komatozona

No przeciez, nie ma nic nudniejszego niz opowiadanie o kims, kto ma szczesliwe zycie.
Lubie alkoholikow, tych filozofujacych ^.^

Ze swoimi wymyslonym chlopakiem mam wiecej wspomnien ni z kimkolwiek innym, z krwi i kosci. (Niektore dzieci wciaz mialy fioletowe, puszyste stworki, a ja mialam mojego wlasnego Szkota!)

Oscar, Oscar, uwielbiam to imie, to imie albo dla geniusza, albo dla przyglupa, szary czlowieczek go nie udzwignie.

Agfa

Widzę że twoje opowiadania dotyczą często ciebie ^^ I super xDD
Ja bym nie potrafiła tworzyć o sobie, albo swoim wyimaginowanym chłopaku za bardzo bym go wyidealizowała xDD
podoba mi się również to że twoi bohaterowie - z tego co mówisz nie mają łatwego życia^^ chyba Agfa się skusi na koszmar fauna ;pp

Nona

Ej hej, czytałam nawet chyba kiedyś trochę How Come? i pamiętam, że mi się podobało; czemu już tego nie piszesz, hm? ^.^

Komatozona

Bo mi sie znudzilo, jak dzieje sie z kazdym tworem, ktory pisze sie pod publicznosc. Bardziej obchodzilo mnie, zeby zdania mialy conajmniej dwie linijki dlugosci i dwie, a nawet trzy metafory na raz, niz zeby mialo toto rece i nogi. Postacie sie rozpuscily, pomysl zgubil, wszystko sie rozlecialo.

Teraz pisze z nastawieniem "hej, patrzcie, wyrzygalam ten tekst wczoraj wieczorem, nie jest ladny, ale jest MOJ, MOJ, MOJ" Co oznacza mniej wiecej tyle, ze pisze gorzej i rzadziej, ale robie to z przyjemnoscia i angazuje w to wiecej szarych komorek, serduszko tez czasami drgnie, to znaczy jego strzepki. Wierze, ze w ten wypracuje w sobie wreszcie to cos, co sie nazywa umiejtnosciami takimi, jakie ma Musil, Schmidt, Faulks. Nie Meyer i nie Maslowska. Za jakies osiemdziesiat lat wyrywania sobie wlosow z glowy...

Euverris H'ané

Advertising Space zaczęłam czytać i uwielbiałam tamtejszy szablon - bodaj jakiś taki granatowy był czy cuś. ;]

Nona

W takim razie - z takim nastawieniem, bardzo godnym podziwu zresztą - po co w ogóle publikować?

Komatozona

Wszystkie byly granatowe albo niebieskie XP! Poza jednym, szaro-bialym.

Bo chce sie pochwalic jakie ze mnie inteligentne dziecko, patrzcie, patrzcie nie gram w gry komputerowe po nocach, tylko wymyslam durne historyjki ;)
Tak na serio, to nie wiem, ja sie do publikowania wypocin juz po prostu przyzwyczailam, I guess.

Nona

No tak, znam to, miałam okres, kiedy chciałam rzucić to wszystko w cholerę i pisać sama dla siebie, ale chyba nie jestem jeszcze na to gotowa. Musi być jakaś motywacja, chociażby tak durna, jak komentarze od mało obiektywnych internautów ^.^

Euverris H'ané

Wszystkie? Ahym, nie no, spoko. To ja nie wiem, który mi się podobał. ^^

Phoenix

Ja ostatnio wolę pisać dla siebie. I myślę, że to z czasem bywa dobre. Ale wiem też, że zacznę to kiedys publikować. Dlatego myślę, że nawet z twoim nastawieniem na publikacje, sama publikacja jest dobra.

Chyba czytałam Alexza Dunsta. Ale mam potężną sklerozę do czasów aż tak odległych.

anulka406

Ciekawe pomysły.
Trzeba przyznać, że moja historia nijak się ma to Twojej. Sto razy bardziej wolałabym zaczynać od pamiętnika w trzeciej osobie niż od beznadziejnego ff na temat zdubbingowanej wersji Shaman King. Ale przeszłości się nie wybiera.
Z drugiej strony, może gdybym zaczęła inaczej niż zaczęłam, pisałabym inaczej albo nie byłabym tym, kim jestem. I może nie miałabym pewnej części siebie.
Jakby na to spojrzeć z innej strony - jakbym nie zaczęła oglądać tego SK w dzieciństwie, to może w ogóle nie wzięłabym się za pisanie.
A co do wymyślonego chłopaka - ja też miałam, ale nie chwaliłam się nim. Od dziecka wpajali mi, że kłamstwo ma krótkie nogi. Ale i tak kłamię, ale na mniejszą skalę. W każdym razie, ten chłopak miał na imię Paweł i w mojej wyobraźni przeżyliśmy wiele pięknych chwil ^^.
Ale fajnie, że nie jestem z tym sama... A już myślałam, że mam coś z głową, że boyów sobie wymyślam xD.


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj