Piórem Feniksa

Momerie

Z Onetowskimi blogami miałam styczność dawno temu w epoce, ekhem, mody na grafikę z photoshopa. Posiadałam bloga, którego prowadziłam razem z kuzynką chyba przez trzy lata. Coś koło tego. Nie jestem pewna, ale ten okres kojarzy mi się z robieniem „zamówień”, z czego teraz okropnie chcę mi się śmiać.
Pisać zaczęłam jeszcze wcześniej. Pamiętam, że stworzyłam nawet taką trzy tomikową książeczkę „Magiczny świat Emmy Sullivan” inspirowaną Harrym Potterem. Byłam wtedy w czwartej klasie podstawówki, co miało wielki wpływ na styl. (Ostatnio to nawet gdzieś znalazłam. Przeczytałam i… umarłam.)
Niestety, po skończeniu „Emmy”, na jakiś czas przerwałam swą radosną twórczość, gdyż moje okropne lenistwo dało się we znaki.(Ręka bolała od pisania.) Nie wiem, dlaczego po prostu nie usiadłam do komputera. Widać byłam za mało sprytna na taki odważny czyn ;].
Pewnego pięknego dnia odkryłam jednak, do czego służy klawiatura i zaczęło się: Stworzyłam miliony opowiadań. No dobrze, miliony zaczętych opowiadań. Żadnego nie skończyłam.
Dlaczego? Proste: pisałam pod wpływem chwili, bez obmyślonej fabuły i bez konkretnego pomysłu. Mam na dysku pełno takich „tworów” i od czasu do czasu zaglądam do nich dla zabawy. (Czytanie swoich starych tekstów jest naprawdę ciekawym przeżyciem: Mary Sue się kłania, styl umiera …Chociaż, nie wszędzie. Czasami nie było tak źle)
Pierwszym, długim opowiadaniem, jakie skończyłam, był fanfik traktujący o młodości Narcyzy Malfoy. Oczywiście, dzięki moim niezwykłym zdolnością, usunęła mi się ponad połowa tekstu. (Mam mówić, jaka byłam zła?) Chciałam pisać to od nowa, ale znowu, na horyzoncie, pojawił się pan leń i nic, ostatecznie, nie zrobiłam.
Później napisałam kilka zalążków jakichś opowiadań, kilka miniaturek…Właściwe, to cały czas „coś” pisałam. Ale to było, niestety, tylko „coś”.
Aż tu nagle, przyszedł do mnie „Nightwish” z piosenką „Phantom of the Opera”. Potem wpadł do mnie pan Webber, ze swoim musicalem. Na końcu odwiedził mnie dziadek Leroux i dał mi w prezencie swojego Upiora. A Upiór mnie natchnął. (I nadal natycha.)
Napisałam „Nocne Powietrze”. Dałam je do przeczytania dwóm panną, na których opinii mi zależało.
Im się spodobało. Ja byłam z siebie dumna, że wreszcie coś skończyłam.
Zabroniłam sobie zaglądać do tego tekstu przez kilka tygodni, a następnie zaczęłam go poprawiać. Robię to do dziś. (Jeżeli udoskonalasz coś dostatecznie długo, na pewno to zepsujesz.- Kto to powiedział? Murphy?) Nie zamierzał go wtedy publikować na blogu. Nawet mi to do głowy nie wpadło. Blogi, szczególnie te Onetowskie, nieodłącznie kojarzyły mi się z tak zwanym Słitem. A ja nie chciałam mieć z tym więcej nic wspólnego.
Niestety, ( aby na pewno „niestety”) „Nocne Powietrze” prosiło mnie, żebym coś z nim zrobiła. Uległam mu.
Założyłam bloga. (Zostałam za to zlinczowana przez jedną z wspomnianych wyżej panien.)
Ale, w gruncie rzeczy, jestem zadowolona. Całkowicie.
Teraz mam mnóstwo pomysłów na dopracowane fabuły i wiem, że jak zacznę to na pewno skończę. Kłopot w tym, że chęci do pisania mi nie brak, za to czasu – owszem.
Uzależniłam się od pisania, mogę tak powiedzieć. Bo pisanie uzależnia, prawda?

Wiem, że się rozpisałam ^^

Ankeszu

Uaauuu. Dasz poczytać to Nocne Powietrze? Jeśli to natchnione Phantomem... :)
I powiem, że mam takie samo skojarzenie z OnetBlogami!

Welcome hier :)

Soulmate

Ja miałam, ale ostatnio zaczęłam odnajdywać wiele wartościowych blogów, na które aż miło patrzeć.
BlogOnet rządzi!
A Mylog nie działa od tygodni xD
No dobra, wracając do Twojego opisu, miałam podobnie, tylko, że z pamiętnikami. Jeśli chodzi o pisanie, nigdy nie byłam typowa pisarką, która w każdej wolnej chwili pisała. Moje pierwsze opowiadanie miało 79 odcinków i było jedną wielką opera mydlaną kręcącą się wokół jednego wątku.
Zazdroszczę Ci tego uporu i sprawdzania swoich błędów po kilkanaście razy, w tym momencie zawsze łapał mnie leń.

Momerie

Yumminae Rais


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj