Piórem Feniksa

imanimrod

Każdego z was zapewne popchnęła do tego określona historia, a może wydarzenie z życia. Ze mną było troszkę ciekawie.
Od zawsze lubiłam czytać książki i wiersze, podczas gdy wiele dzieci w moim wieku zajmował całkiem inny sposób spędzenia wolnego czasu. Od małego razem z moją siostrą uwielbiałyśmy pisać krótkie i śmieszne historyjki oraz opowiadania.
W podstawówce dostałam na urodziny od mamy mały ozdobny pamiętnik. Zastanawiałam się co z nim zrobić i w mojej głowie zrodziła się idea. Zaczęłam pisać opowiadania. Były to krótkie opowiadania o gadających ptaszkach egzotycznych, które miałam i się nimi zajmowałam. Wiem, troszkę śmieszne, ale od czego dzieci mają wyobraźnię :)! Wymyślałam najróżniejsze historyjki i przelewałam to na papier. Później, gdy zachorowałam trafiłam do szpitala i wzięłam ze sobą ową książeczkę. Koleżanka, z którą leżałam na sali przeczytała całą w bardzo krótkim czasie i przyznała, że lekko się ją czyta. Następnie odwiedziła mnie pewna pani, która pisała dla gazetki w owym szpitalu. Zobaczyła, że coś tam zawsze piszę i bazgrolę, więc zapytała co robię. Odpowiedziałam, że piszę własne opowiadania. Chciała je zamieścić w gazetce, ale ostatecznie zapomniała o całej sprawie.
W pierwszej klasie gimnazjum napisałam swoją pierwszą książkę. Nie była ona czymś wielkim. Wiadomo, że miała sporo różnorakich błędów, ale mimo to tworzenie czegoś takiego sprawiało mi ogromną radość. Dałam nawet ją do przeczytania kilku koleżankom i o dziwo bardzo im się spodobała. Później już wiele dziewczyn ją czytało i rozniosło się to po całej szkole. Brzmi trochę jak wyssane z palca, ale to prawda.
Później napisałam także artykuł o sobie do gazety działającej w moim województwie. Dodałam także własnoręcznie zrobiony rysunek. Nie wierzyłam własnym oczom, gdy mój artykuł ukazał się w gazecie! Dla dziecka była to naprawdę wielka uciecha. Napisałam w nim właśnie o swojej książce i zbiorze opowiadań. Nieświadomie wypromowałam tak jakby swoją szkołę i gdy przyszłam do niej na drugi dzień już wszyscy wiedzieli, że mój artykuł jest w gazecie. Nauczyciele mnie strasznie chwalili, a ja się tylko zawstydzałam, gdy to słyszałam. Na dodatek dostałam jakąś nagrodę i celujący z polskiego na koniec. Później napisałam ponownie do tej samej gazety, ale niestety drugi raz nie miałam już tyle szczęścia :)
Miałam dużą przerwę w pisaniu książek, ale i tak czytałam ich bardzo dużo. Zaczęłam dla odmiany tworzyć wiersze.
I niedawno właśnie zaczęłam pisać troszkę poważniejszą książkę. Mam już prawie sto stron i prawdę mówiąc i tak traktuję to jako trening. Do napisania zainspirowało mnie dużo filmów, seriali jak i książek oraz wydarzeń z mojego życia osobistego.
Wiersze, które piszę teraz są owocem moich obecnych uczuć. Można w nich wyłapać nutę smutku, cierpienia.
Osobiście dużo przeżyłam i uważam, że cierpienie to wkroczenie w sferę poezji bez wsparcia talentu.


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj