Piórem Feniksa

Chiyo

Hmm... Nie cierpię pisać autorecenzji... :/ Po trosze dlatego, że nie lubię się chwalić, a po trosze - bo uważam, że mi to kiepsko wychodzi. Pomińmy zbędne autobiografie i przejdźmy od razu do tego, jak zaczęłam pisać.

Zaczęłam, jak miałam 7 lat. Dokładnie tak - 7. Byłam w pierwszej klasie szkoły podstawowej i razem z moją przyjaciółką, w ramach jednych z naszych długoterminowych zabaw, postanowiłyśmy, że napiszemy książeczki dla dzieci. Tematyka i tytuł był ten sam, "Książka o mądrym psie", obie były przez nas ilustrowane i w ogóle. Jej się nie spodobało - mnie wciągnęło. Owszem, kiedy teraz na to patrzę, to widzę, jaki to jest gniot, ale od tego gniota wszystko się zaczęło.

Przez dość krótki czas pisywałam książeczki dla dzieci (ba! nawet "Książka o mądrym psie II" sie znalazła! XP), ale potem, pod wpływem dojrzewania, zaczytywania się w lekturach fantasy oraz gry "Heroes of Might and Magic III", postanowiłam przerzucić się na fantasy. Jedno dzieło pozostało niedokończone, zaś drugie udało mi się dokończyć. Dalej były to straszne kaszany, bo, nie ukrywajmy tego, doświadczenia dalej mi brakowało. Jednak słowa moich znajomych z e-zina "Fahrenheit", którym "Wędrowiec" (ten dokończony gniot ;P) wpadł przypadkiem w ręcej (gdy lat miałam już ambitne 10), podniosły mnie na duchu i kazały dalej pisać. Do teraz nie wiedzą, jak mam na imię, bo pamiętają mnie tylko jako "Pisarkę". :P Pytają mnie też, kiedy im wreszcie coś podeślę, ale widzę, że to żarty (jeszcze - mam zamiar to zmienić, ale nie o tym mam mówić :)).

Pamiętam, że od zawsze miałam skłonności do fantazjowania o miłości, unosiło mnie w chmury, kiedy na ekranie telewizora, przy oglądaniu filmów, pojawiały się wątki miłosne, więc pewnego wakacyjnego dnia (z gigantycznym rumieńcem na twarzy, mając lat bodajże 12 lub 13), udałam się do kiosku w pobliskim Kauflandzie, aby zakupić swój pierwszy w życiu romans: "Zaczarowana noc" Susan King, tom 97 serii "Romanse sprzed lat" wydawnictwa Pol-Nordica. Skrzętnie ukrywałam się w swoim pokoju, kiedy zatapiałam się w tej, o dziwo, fantastycznej lekturze (jakie mnie się to wydawało zawstydzające, że takie dziecko, a takie rzeczy czyta! :shy: ), stwierdziłam, że skoro mam tyle pomysłów na historie miłosne, to może faktycznie powinnam zrobić z nich opowiadania?

Jak pomyślałam, tak też zrobiłam. Teraz, kiedy patrzę na te pierwsze twory, budzą się we mnie mieszane uczucia:
-śmieję się ze wciąż dziecięcej naiwności pomysłów;
-dziękuję losowi, że to nie były moje pierwsze teksty, że mogłam się jakoś wcześniej wprawić, bo bez tego mój styl byłby jeszcze bardziej koszmarny, niż był;
-oblewam się szkarłatem na samą myśl, że są na tym świecie ludzie, którzy to widzieli.

Tak, widzieli, bowiem te pierwsze teksty zostały wrzucone na blog, surprise-surprise, FantasyRomans. Nie znajdziecie ich jednak teraz z powodu przypadkowego skasowania starej wersji, gdzie owe teksty były. I dzięki Bogu - oszczędza mi to wiele wstydu.

Potem, już po wyprowadzce za granicę, odkryłam nowy przypływ Weny. Do tego czasu zdążyłam już napisać kilka tekstów, przeczytać stosy romansów, jako tako wyrobić sobie (niestety, wtedy dalej blade) pojęcie o moim świecie, więc gdy zaczęłam pisać, z początku ręcznie, w zeszytach, które dalej są pod moim biurkiem, od razu stworzyłam gdzieś około ośmiu lub nawet dziesięcu tekstów. Początkowo tylko w zarysach, jednak gdy wreszcie poczęłam tworzyć na klawiaturze komputera, gdy ten w końcu do mnie dojechał, nie mogłam nie zauważyć, że mój styl się rozwinął, że pomysły już nie są takie naiwne, że nabrałam pewności w pewnych opisach, szczególnie erotycznych...

Taki stan trwa mniej więcej aż do dziś. Nie przestaję tworzyć i słucham rad innych, dzieki czemu cały czas się rozwijam w sensie literackim. A niekiedy dzięki radom, otrzymuję dodatkową motywację, aby dalej pracować nie tylko nad tym, co nowe, ale także i nad tym, co stare, co już napisałam, a co mogłabym jeszcze poprawić! :D Zaś za sprawą PF oraz Comic Nights, na które ostatnio chodzę, stworzyłam także kilka krótkich tekstów, liczę zatem, że będzie ich więcej, bo od tego łatwiej jest zaczynać w literackim świecie! ;)

Teraz miejmy tylko nadzieję, że kiedyś dorównam mojemu guru i że ktoś mnie kiedyś wyda! Niekoniecznie znajomi, niekoniecznie w Polsce - gdziekolwiek, ktokolwiek! :D Wtedy będę szczęśliwa! :D :? :?

Anka

Hm... właściwie to przewijamy się na tych samych blogach, a nigdy się nie poznałyśmy... Może to przez to, że do pewnego momentu panicznie bałam się czytania romansów i uważałam je za podgatunek? Mój błąd. Po prostu miałam pecha trafiać na same harlequiny. A dobrze napisany i przemyślany romans może być ciekawy i dzisiaj to wiem.

Nona

Hm, a ja Twój nick skądś kojarzę, i ciągle nie wiem, skąd. To denerwujące xD

Anka

Jeśli widziałaś gdzieś u kogoś komentarz, zaczynający się od cyferki, po której jest cytat i wskazane błędy, to zapewne miałaś do czynienia z Chiyo xD

Nona

Niee, to chyba nie to xd Kojarzy mi się przez mgłę, że kiedyś miałam czytać jakiegoś Twojego bloga, ale chyba nie zdążyłam, bo zanim się zabrałam, to już go nie było czy coś takiego xD No nie wiem :D

Chiyo

Droga Nono, to wielce możliwe, bo mój blog istnieje od ponad dwóch lat, ale to, co jest teraz w Stowarzyszeniu Piórem Feniksa to jego druga wersja, bo pierwsza (teraz wiem, że szczęśliwie) przypadkiem mi się skasowała. ;)

A cyferki akurat to wina Onetu, który ma chyba jakiś uraz do znaku cudzysłowu. ;) Hmm, nie wiedziałam jednak, że moja "sława do wypisywania błędów" zaszła aż tak daleko... :P Mam się ukłonić i podziękować czy raczej schować ze wstydu? ;P

zmora.

zdecydowanie ukłonić i podziękować ; )
A mnie zainteresowała ta "Książka o mądrym psie". chciałabym ją kiedyś przeczytać xd

Yumminae Rais

O 'sławie do wypisywania błędów' słyszałam nawet ja. Właściwie... jak się zabierałam za Twojego bloga, Eu stwierdziła, że dużo błędów tam nie znajdę, bo ciągle można zobaczyć gdzieś Twój komentarz z wypisanymi błędami:D

Chiyo

Yumminae Rais

A kto ma te pozostałe cztery?;>
Czy ja wiem, czy się dowie... chyba, że piszesz jakieś opowiadanie po angielsku i latasz po angielskich blogach... ;>

Chiyo

Rudzia

Witaj serdecznie. Ja np dziś dowiedziałam się o Tobie, bo jakoś rano odwiedzałam Twoją ocenialnie;) Och... ja tam jestem za krytyką, aby wskazywać błędy. To tylko sprzyja doskonaleniu, więc powinnaś dziękować, nie chować głowę ze wstydu:P

Chiyo

Rudzia

Niektórzy nawet nie wiedzą (w tym ja), że popełniają jakieś błędy, nie są świadomi, więc potrzebne jest takie wytknięcie :) Ja np. potrzebuję i cenię.

Euverris H'ané

Oj, ja tam to zauważyłam, bo czytamy te same blogi [znaczy, kilka; te zdanie mi nie wyszło, wcale a wcale!], więc komentując, często natrafiałam na Twój komentarz gdzieś wyżej. Ale zdecydowanie to nic złego, a wręcz przeciwnie, jak powiedziała Rudzia, to zjawisko jak najbardziej pożądane, ot co! : )

Rudzia

Spotykam się częściej z "zachwytem" jeśli chodzi o komentarze na moim blogu, ale to mnie jednak nie udoskonali. Wiem, że nie zawsze owe zachwyty są szczerą opinią, prawdą, co nie zmienia faktu, że czy tak czy siak jest mi niezmiernie miło czytać takie pochlebne słowa;) Czasem są niestety tacy czytelnicy co to piszą pochlebstwa bo Cię lubią i głupio im powiedzieć coś nie miłego, albo pragną podobnej wdzięczności na swoim blogu. Dlatego ja np. zgłaszam się do ocenialni, wiem, że tam prędzej i w większej dawcę mogę się spodziewać asertywnej i konstruktywnej krytyki, jakiej potrzebują by móc się poprawiać;)

Chiyo

Rudzia

Ja sama może i nie jestem tak doskonała, że wytykam błędy, pokazuje co mi się nie spodobało, ale staram się i czasem wychodzi jakoś. Na oceniającą z pewnością bym się nie nadawała.

Yumminae Rais

Ej, przestań nawijać o mnie wszędzie, gdzie się da, noooo! Bo się zamknę w sobie!

Chiyo


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj