Piórem Feniksa

Kay

[link widoczny dla zalogowanych]

Nigdy nie traktowałam filmów jako sztukę, bardziej były dla mnie zwykłą rozrywką, dzięki której mogłam sobie zrobic sieczkę z mózgu w piątkowy wieczór, dlatego nie sięgałam po tak zwane ambitne kino. A potem poszłam do lo, życie zaczęło wymagac ode mnie więcej i częściej, więc chcąc nie chcąc (a czasem zdecydowanie to drugie) musiałam maksymalnie spiąc szelki i przełknąc Almodovara, Bergmana, Kubricka, blablabla, no i Formana. Puszczali nam różne dziwne twory i psychodeliczne masakry, po których ciężko było utrzymac pion, aż w końcu ktoś wpadł na genialny pomysł zmiany klimatu i włączył Hair.

Musical. Nie cierpię musicali, totalnie irytują mnie pioseneczki spowalniające akcję i wytrącające z równowagi, ale Hair... no, to jest kawał świetnego kina, do tak pozytywny i niosący tak wielki ładunek energetyczny, że tydzień po obejrzeniu nadal uśmiechałam się jak głupia, łaziłam po krawężnikach i wyczyniałam cuda w parku. ŚWIETNY, ŚWIETNY, ŚWIETNY.

Kto widział, kto pokochał?

Iyou

Widziałam pierwszy raz u dziadków w czasie strasznej burzy, kiedy mama siała ogólną panikę o co raz odsuwała mnie z krzesłem od okna - więc atmosfera nie była zbyt sprzyjająca. Ale obejrzałam, pokochałam i im więcej razy oglądam tym bardziej mi się podoba. Za każdym razem patrzę na ten film pod nieco innym kątem, co innego doceniam u aktorów i coraz więcej staje się dla mnie jasne.
Uwielbiam te klimaty i piosenki znam wszystkie na pamięć.

Neja

Widziałam i może nie pokochałam, ale na pewno polubiłam. Parę piosenek naprawdę mi się podoba i rzeczywiście film ma w sobie niesamowitą energię, czuć w nim powiew młodości i nieskrępowanej wolności. Tylko czemu się tak kończy? Niech mi ktoś powie, czemu to się musiało tak skończyć?


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj