Piórem Feniksa

Neja

Wiem, że książka nie pasuje do ram czasowych określonych w podtytule, ale nie wiedziałam, jak ją zakwalifikować. Niewiele ma wspólnego z pozytywizmem czy Młodą Polską, oprócz daty powstania. Zawierzam się tu mądrości moderatorów i w razie czego proszę o przeniesienie tematu.

Lewis Carroll, właściwie Charles Lutwidge Dodgson urodził się 27 stycznia 1832 w Daresbury jako syn anglikańskiego duchownego, Charlesa Dodgsona. Ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Oksfordzkim i w latach 1855–81 był wykładowcą tej uczelni w Church College. W 1877 roku przyjął święcenia diakonatu w Kościele anglikańskim. Na stałe mieszkał w Oksfordzie, jedyną podróż zagraniczną odbył w 1867 roku do Moskwy i Petersburga (po drodze odwiedził Wrocław, Gdańsk i Warszawę).

Jako matematyk był autorem ok. 250 prac naukowych z zakresu matematyki, logiki i kryptografii. Interesował się zagadkami matematycznymi i grami liczbowymi, opracowując ich zasady. Swoje publikacje zawodowe podpisywał właściwym imieniem i nazwiskiem, pseudonimem posługując się wyłącznie w twórczości artystycznej.
Poza twórczością literacką był także fotografem, uważany jest za najlepszego XIX-wiecznego portrecistę dzieci i jednego z prekursorów fotografii artystycznej.

Zmarł 14 stycznia 1898 w Guildford.

"Alicja w Krainie Czarów" ("Alice's Adventures in Wonderland") to jedno z najbardziej znanych dzieł Carolla. Pewnie wszyscy znają tę historię, nawet jeśli nie z książki, to z filmowej wersji, ale w ramach krótkiego przypomnienia:
Pewnego dnia Alicja zauważa ubranego w kamizelkę Białego Królika pędzącego gdzieś w wielkim pośpiechu. Zaintrygowana dziewczynka biegnie za nim i wpada do króliczej nory. Nieoczekiwanie znajduje się w tytułowej Krainie Czarów - nieprzewidywalnym i zadziwiającym miejscu, pełnym gadających zwierząt i innych magicznych stworzeń, gdzie na dodatek Alicja ciągle podlega kurczeniu się i rośnięciu. Spotyka tam m.in. Szalonego Kapelusznika, Kota z Cheshire i Królowę Kier.
Z pozoru historyjka dla dzieci, w rzeczywistości cieszy się równym zainteresowaniem starszych czytelników. Uznawana za jeden z najlepszych przykładów literatury nonsensu, znacząco wpłynęła na wielu autorów.

Ja osobiście jestem wielką fanką "Alicji". Po pierwsze ze względu na sposób w jaki została napisana (zachęcam do czytania w oryginale, naprawdę łatwy język!), nierzadko zaskakujący grą słów lub uroczymi sformułowaniami, sprawiający, że książka tworzy spójną całość i ma swój niepowtarzalny charakter; po drugie - na samą treść. To przyjemna podróż z powrotem w krainę dzieciństwa, która zachwyca kreacją świata przedstawionego, wyrazistymi postaciami, ukrytymi w tekście aluzjami i przesłankami, jakich dziecko nie zauważy.

Nawia

Właśnie zamierzałam tę książkę przeczytać, już nawet leży na mojej półce. Przyznam się szczerze, że kiedy byłam mała, to się jej trochę bałam, głównie ze względu na obrazki, które były w moim wydaniu...
Oglądałam oczywiście najnowszy film pod tym tytułem, ale z tego co się orientuję, to jest on jakby "kontynuacją" - Alicja już jest duża. Film potraktowałam bardzo osobiście i go uwielbiam.
Ale w tym temacie będę mogła dopiero się wypowiadać, kiedy przeczytam książkę ;)

lel

O tak!

"Alicja w Krainie Czarów" to jedna z lepszych książek, jakie miałam okazję przeczytać w swoim, bądź co bądź, krótkim życiu. Język, postacie, sama historia - mnie to urzekło. I kiedy byłam małą dziewczynką, i kiedy czytałam po raz drugi - w drugiej klasie liceum. Na pierwszy rzut oka kolorowy, fantastyczny, wesoły świat, który nie do końca jest taki przyjazny i gościnny. Bardzo też cenię "Alicję..." za klimat - niby bajka, przyjemna i zabawna, ale coś tam siedzi głęboko, coś niepokojącego. Ale to może tylko ja ;-)

Autor ponoć napisał "Alicję po drugiej stronie lustra" (Nie wiem, czy do "klasycznej" również się to odnosi) pod wpływem narkotyków, słyszałam też pogłoskę, iż był pedofilem :-) Ale to jakby nie są potwierdzone informacje. W każdym razie książka budzi kontrowersje ze względu na grzybki i gąsienicę z fajką wodną... ale to trzeba chyba w ogóle nie mieć wyobraźni i ani cienia dziecka w sobie, aby szerzyć podobne banialuki.

Komatozona

elesdi elesdi elesdi elesdi elesdi
Uwielbiam, chociaz nie wiele juz z niej pamietam, czytalam wieeeeki temu. Niemniej, kiedy tylko slysze te nazwe przypomina mi sie pewna piekna noc!
Zamierzam przeczytac jeszcze raz w najblizszym czasie.

Nawia

Przeczytałam i powiem szczerze, że się zawiodłam. Być może miałam jakieś trefne tłumaczenie. Muszę to sprawdzić.


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj