Piórem Feniksa

far niente

Przeglądając różne opracowania na temat Oscara Wilde'a, które potrzebne były do mojej pracy maturalnej, tknęło mnie pytanie - czy sztuka powinna być odpowiedzialna tylko przed sztuką oraz czy to życie jednak naśladuje sztukę a nie odwrotnie (idąc za słowami Wilde'a)? Czy autor miał prawo zmienić kolor munduru żołnierza z niebieskiego na czerwony, ponieważ niebieski nie pasował do koncepcji? Czy ma prawo pisać o rzeczach, z którymi nigdy się nie zetknął i naginać pewne fakty i rzeczywistość do własnego pomysłu? Czy pisarz, według Was, ma do spełnienia jakąś społeczną rolę, jak było to przyjęte w pozytywizmie, czy jednak powinien być ponad wszystkim i pisać to, co serce podpowiada? A może zupełnie inaczej - w obecnych czasach najważniejsze jest dawanie rozrywki i zarabianie pieniędzy, więc to pytanie nie ma sensu? ;-)

Chiyo

Jak dla mnie jeśli ktoś próbuje pisać dla spełniania roli społecznej - to niech pisze szkolne podręczniki. Wtedy będzie miał jakąś rolę społeczną do wykonania, która nie będzie mnie męczyć opisami drzewa na trzy strony. ;)
A co do reszty... Hm, trochę zależy od gatunku. Jak się pisze powieść historyczną, to nie można naginać faktów, chyba że to fantastyka i na owym nagięciu opiera się fantastyka. Osobiście uważam, że pewnych rzeczy zmieniać nie można (np. podstawowe prawa fizyki czy biologii chyba że to fantastyka), a inne można, jeśli logicznie wplatają się w całość tekstu albo odzwierciedlają tylko czyjś punkt widzenia (który to punkt, jak każdy inny, nie musi być właściwy).
Nie uważam też, aby pisarz mógł "być ponad wszystkimi". To przerost własnego ego, jak na mój gust. Według mnie pisarz powinien być na równi z wszystkimi, bo w końcu jest człowiekiem. Powinien być dobrym obserwatorem, by zgodnie z własnym stylem i podpowiedziami serca móc coś opowiedzieć, ale nie uważać się za geniusza, który wszystko wie i potrafi, tylko nie usiąść nad książką naukową czy poprosić o pomoc, kiedy brakuje mu wiedzy/informacji w jakimś temacie.
No ale też nie ma uniwersalnej prawdy o tym, jak pisać. ;) Jeden będzie się uważał za kogoś z misją "objawiania prawdy" czy "obdarowywania ludzi pięknem sztuki", drugi będzie pisał dla kasy, trzeci prosto z serca, a czwarty uplasuje się na jakiejś innej półce lub gdzieś pomiędzy którymiś z powyższych, na jakiejś mieszance. I każdy znajdzie zwolenników oraz przeciwników. :) Trzeba po prostu przyjąć, że inny kolega po piórze może mieć inne zdanie, z którym nie będziemy się zgadzać.

Neja

Według mnie pisarz ma prawo robić z rzeczywistością, co mu się podoba, naginać ją do swoich celów - ale tylko pod wyjątkiem, że służy to do uzykania zamierzonego z góry efektu, konceptu. Autor może zmieniać historię, ale tylko jeśli jest to świadome i czytelne tworzenie powieści z historią alternatywną. Nie powinnien jednak pod płaszczykiem faktu podawać nam swoich zmyśleń.
Co do tej społecznej roli, nie uważam, by pisarz musiał się kierować w swojej twórczości potrzebą wyedukowania ludzi czy zmieniania świata. Nie ujmuje mu to zasługi, jeśli tworzy coś dla samego piękna, sztukę dla sztuki. Pod warunkiem, że działa z naciskiem na literacką wartość swoich książek, a nie zarabianie pieniędzy.

Nadia

Chiyo

To było akurat streszczenie mojej opinii o tych, którzy "spełniali role społeczne", których prace czytałam. ;) A pewnie sama nieraz miałaś tak, że kilka pierwszych przykładów szerszej grupy zniechęciło Cię do reszty, co nie? ;)
Ale to tak btw. Tyle z offtopa. ^_^

Nadia

W sumie nie xD. Nauczyłam się doceniać lektury, a czasami nawet podziwiać, nawet jeśli nie czytałam z zapartym tchem ;). Ale w gimnazjum - co fakt, to fakt - "Syzyfowe prace" zatruły moją wzorową lekturową "frekwencję". Gimnazjum to po prostu za wcześnie na takie lektury jak ta.

Ankeszu

far niente

Cóż... chodziło mi konkretnie o "Balladę o więzieniu w Reading", a gdyby Wilde zmienił miejsce akcji czy cokolwiek w tym tekście, nie powstałoby jedno z wybitniejszych dzieł literatury angielskiej ;-) Krytyk angielski mówił, że nie mają sensu te dwa pierwsze wersy poematu: "Nie nosił już munduru szkarłatnego,/Czerwieni było dosyć w krwi i winie.", ponieważ główny bohater (Wooldridge, postać "historyczna" - to ważne, jak myślę) należał do jakiejśtam służby, która akurat nosiła niebieskie mundury. W sumie to był jedyny zarzut wobec "Ballady...", który zdenerwował Wilde'a. Twierdził, że "Nie nosił już munduru niebieskiego,/Błękitu było dosyć w krwi i winie..." jest dopiero absurdalne :-) Nie za bardzo znam się na poezji, raczej ją czuję, ale myślę, że chodziło po prostu o rytm ballady, koncepcję i po prostu formę, a nie ignorancję autora.

Ponadto Sienkiewicz - do dziś przecież większość Polaków, po lekturze "Quo vadis" uważa Nerona za pogromcę chrześcijan, który spalił Rzym, dlatego że pragnął ujrzeć pożar na własne oczy, aby napisać lepszy poemat (czy co to tam było). Wiem też, że w "Potopie" nie tyle fałszował historię, co manipulował faktami historycznymi. Wszystko po to, aby spełnić tę swoją misję pokrzepienia serc.

Ja zawsze byłem zwolennikiem autonomii wyobraźni, dla mnie świat w literaturze nigdy nie będzie odzwierciedlał rzeczywistości, a to z prostej przyczyny, iż dla każdego z czytelników jest ona zupełnie czymś innym, każdy z nas przecież inaczej widzi świat. Dlatego sądzę, że nie ma co dawać zawsze wiary autorowi, a po kolejnych lekturach wyciągać wnioski i budować swoją własną rzeczywistość. Dla mnie literatura ma być alternatywnym światem - pokazywać punkt widzenia autora, komentować pewne zjawiska, a przede wszystkim ma być miejscem, do którego można uciec. Uważam też, że w dzisiejszych czasach funkcja społeczna pisarza jest naprawdę potrzebna, niestety jednak nikt pewnie nie chce słuchać o "znieczulicy" i "płytkości" obecnych czasów ;-) A przecież i dziś nie brak tematów o ludzkiej tragedii, tematów politycznych, a w końcu nawet o ogóle spraw społeczeństw (ta "znieczulica" choćby). Dlatego jak dla mnie może nie jest zbyt dobrym rozwiązaniem podążanie za dekadenckim powiedzeniem "Sztuka dla sztuki", bo w literaturze zawsze musi o coś chodzić, musi mieścić sie w niej jakiś cel, przesłanie (zdecydowanie nie chodzi mi o cel rozrywkowy i zbijanie kasy; nawet w HP mamy historię (przynajmniej do piątego tomu, bo później to już... ech ;-)) wielkiej przyjaźni, walki dobra ze złem, co już jest pokazaniem jakiegoś lepszego świata; no, ale HP to, jakby nie patrzeć, książka kierowana do dzieci). Wydaje mi się więc, że dopiero z takim "celem" książka może mieć duszę.

Pewnie nie ma to pytanie jednoznacznej odpowiedzi, bo chyba już wszystkie modele artysty zostały wypróbowane i przedyskutowane. Tak samo rola literatury. Kiedyś to dana sytuacja w historii wyznaczała ową "modę" na pisanie, dziś wszyscy robią, co chcą.

Ankeszu

far niente

Nie, nie - źle to odebrałaś. Dla mnie pisarz nigdy nie odzwierciedli rzeczywistości w sposób doskonale obiektywny, w sposób... hym, prawidłowy, bo dla mnie na przykład bohater dobrze postąpi, a dla Ciebie źle. Autor z założenia powinien kreować w książkach SWOJĄ rzeczywistość, a my czytać i odnosić się do tego, ale też wiedzieć, że ktoś inny mógłby to przedstawić w sposób skrajnie inny. Nie przyjmować, że to, co zostało napisane to jedyna słuszna prawda (i w przypadku autora, i czytelników).

Hym... założę się, że nie widzimy jednakowo barw ;-) Niczego nie widzimy jednakowo. Dla jednej osoby coś może być po prostu czerwone, a dla drugiej szkarłatne.

Myślę, że Wilde akurat miał to do siebie, że niezbyt go to obchodziło. W końcu był to facet żyjący w zupełnie innym świecie.

No, nie bardzo każda książka jest przesłaniem. Zatrzymując się w empiku przy niektórych pozycjach mam wrażenie, że są napisane nie dość, że na kolanie, to po to tylko, żeby sprzedać. Zlepek często niesmacznych schematów... Zauważyłem, że coraz częściej się tak właśnie pisze.

Nadia

No cóż, to już kwestia niewiedzy czytelników jest. Sienkiewicz pisał powieści historyczne, nie opracowania. W Trylogii chociażby wystarczy zwrócić uwagę, że taki Andrzej Kmicic nie istniał (nawet, jeśli miał swój charakterologiczny i pochodzeniowy pierwowzór), więc automatycznie sporo rzeczy można włożyć między bajki. Wysadzenie kolubryny, uratowanie króla, ostrzeżenie konfederatów itd. A także wiele innych rzeczy ;). I ja uważam, że jest to jak najbardziej w porządku.

Chiyo

Komatozona


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj