Piórem Feniksa

vagabond

Kim dla Was jest Pisarz? Artystą czy Rzemieślnikiem?
Kimś, kto ma żyć i oddychać swym Dziełem, przelewać na nie całą swoją duszą, być w stanie zabić za nie? Czy może kimś, kto ma zabawić innych, sprawić przyjemność czytelnikowi tym, co wyprodukuje?
Dzieło ma być Sztuką, czy grą jedynie? Czy czytanie Pisarza powinno odbywać się w bólach, próbując zrozumieć to, co autor miał na myśli, a może powinno być lekkim oderwaniem od rzeczywistości? Czy powinno odkrywać jakieś nieznane prawdy, czy raczej sprawiać, że nie nudzimy się w pociągu? Wolicie czytać, co autorowi w duszy gra, czy posłuchać umiejętnego bajarza?
Forma nad treścią czy treść na formą?
Rzemieślnik czy Artysta?

Pozwoliłam sobie, z racji przeniesienia, nieco zmodyfikować powyższy post - D.

Anka

Ani jedno, ani drugie. Moim zdaniem trzeba próbować znaleźć złoty środek.

vagabond

A ów złoty środek według Ciebie polega na...?

Anka

Polega na tym, żeby przelać swoją duszę w dzieło, ale nie tworzyć w bólach. Polega na tym też, by czytelnik czytał z przyjemnością i lekko, ale był zmuszany do myślenia.

Ankeszu

Artystą, w pierwszej chwili: gdy płodzi dzieło.
Rzemieślnikiem przed i po pierwszej chwili: przed, tworzy swój styl, uczy się pisać, po, gdy redaguje to, co stworzył. Straszna praca.

Ja jestem chyba jednak artystką. Moje teksty są bez ładu i składu, byle się dobrze je czytało. Choć z drugiej strony strasznie wielką wagę już przy pisaniu przywiązuję do odpowiednich słów, lekkości, nastroju (czasem), żeby się dobrze czytało, ale i żeby cokolwiek moje pisanie znaczyło. Tj, żeby nie było puste, ot, napisał i nic z tego nie wynika; papierowe postacie, schematy, wydarzenia...

Tak jak wyżej - złoty środek, wychodzi najzdrowiej dla czytelnika.
Dla autora najzdrowszy jest artysta, tak myślę...

Bujająca_w_obłokach

Są i artyści i rzemieślnicy. I w jednych i w drugich mogą znaleźć się perełki. Są też i tacy pomiędzy i chyba tych jest najwięcej.

~res

A ja uważam, że powinni być artyści, ale tacy, którzy odpowiednio konstruują swoje dzieło. Aby zainteresować nim czytelnika, by czytało mu się lekko z jednej strony, a z wysiłkiem przemyśleń z drugiej. Myślę, że każdy z pisarzy powinien być artystą w swojej dziedzinie. Filozofii, fantastyki, historii, czy komizmu. I co najwazniejsze - moja wizja rzemieślnika, to pisanie na siłę, na zamówienie. Nie z własnej woli, lecz z przymusu, żądzy pieniędzy. Najważniejsze jest być arystą i nie dać się zmienić w rzemieślnika dla celu wyszego. Gdyż najważniejszym celem dla pisarza powinn być dogłębne poznanie siebie i odtwarzanie własnej duszy w tekstach. zi dlatego każda książka jest wyjątkowa.

vagabond

Bujająca_w_obłokach

vagabond

Pisząc "pieniądze", poniekąd miałam na myśli też sławę (; ogólny rozgłos. To bardzo smutne, to co produkują tacy pisarze nie ma żadnej wartości prócz rozrywkowej. Takie "dzieło" można przeczytać w autobusie, pośmiać się owszem, powzruszać, ale po piętnastu minutach od przeczytania zapomnieć imienia głównego bohatera.

Mae

Są Artyści. Ludzie, którzy nie przejmują się jednym czy drugim powtórzeniem, którzy nienawidzą, kiedy czytelnik wytyka im błędny stylistyczne, a nie skupia się na fabule. To ludzie, którzy piszą prosto z serca, kochają swoje teksty i wybaczają im nieliczne niedociągnięcia, uważając, że pierwotna forma zawsze jest najlepsza. To też ludzie, którzy posiadają Talent. Taki prawdziwy, wrodzony, że nawet instrukcję obsługi tostera potrafiliby napisać tak, że czytelnik uroniłby łezkę.
I są Rzemieślnicy. Niewolnicy przecinków, kropek i słów pasujących do całości. Piszą rozumem. Nie zawsze dla sławy czy pieniędzy, często też tworzą dla samego tworzenia, ale mają pomysł, nie pozwalają wychylać się nowym wątkom, piszą wedle narzuconego samym sobie planu...
Jednym i drugim należy się szacunek. Choć sama wolę Artystów, co tu kryć.

vagabond

Dodałbym jeszcze: Artysta tworzy dla siebie, Rzemieślnik - dla ludzi.

Komatozona

Hmmm, nie wiem, czym jestem. Ze mna jest tak, ze kazde zdanie, ktore z siebie wycisne pisze osobno, dlatego, ze zobaczylam cos na ulicy, nacpalam sie, serce mi zabilo, tak wyjatkowo, a to, ze potem ukladaja sie w opowiadanie to juz tylko przypadek. Dlatego pewnie pisanie zajmuje mi wieki, zdanie na dzien - gora.
Jedyne co wybieram z mysla o opowiadaniu to imiona bohaterow.
Moje opowiadania, to pociety i ostrzyzony pamietniczek, dlatego fabula sie gubi... jesli jest w ogole.

Christel

Ale przecież można tworzyć i dla siebie i dla ludzi, skoro czerpie się z tego przyjemność?

~res

a ja piszę na dwa sposoby. raz dla siebie, kiedyindziej zamieniam się w rzemieślnika - ale szkonego. Dlatego nauczycielki, czy znajomi nie widzą, że pisanie składa się na część mojego życia. Bo kiedy wiem, że musi być pięć akapitów, cztery argumenty i przecinek przed "ale", to piszę naprzymus. ne oszukujmy się - beznadzieja.

vagabond

Komatozona

Ej, ej, ej, ale nie wydaje mi sie, zeby artysta pisal tylko i wylacznie dla siebie, niet, nie zgadzam sie, przemyslalam sprawe. Artysta byc moze nie pisze dla pieniedzy, ale pisze po to, zeby sie pokazac, jak dla mnie sztuka to forma ekshibicjonizmu - patrzcie, oto ja i co wylalo sie nosem i uchem z mojej glowy. Co to za artysta, ktory nie pragnie rozglosu, slyszeliscie o takim?

vagabond

Nie chodziło mi o brak rozgłosu, raczej o samo tworzenie dla siebie. Tworzenie przez siebie, podążanie za Wizją. Bez cenzurowania, czy ułagadzania, by Dzieło zostało przeczytane przez szersze grono. Pisze dla siebie, tak jak chce, później może to pokazać innym, nie zmieniając nic wbrew sobie.

EDIT:
Bardzo podoba mi się stwierdzenie, że "Sztuka jest formą ekshibicjonizmu". Podpisuję się pod tym.

~res

I bez wstawiania zbędnych kropek i przecinków!

agata [konto usunięte] · Gość

hm. to zależy od człowieka, jeden jak weny nie ma to nie napisze, ale czy wtedy na bank jest tym artystą? Przecież rzemieślnik też nim może być, kiedy trzyma się pracy przy czymś, co kocha.


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj