Piórem Feniksa

vagabond

Nadia: nie napisałem, że można myśleć, o tym i o tym - niby gdzie? dla mnie każda forma innego sposobu myślenia niż mój jest niewłaściwa. poza tym. far niente miał raczej na myśli literaturę.

Neja: cóż, sofizm. każde zgeneralizowanie ma w sobie pierwiastek czystszy niż rozdrobnienie na szczegóły. bez uogólnienia nie postawi się żadnej tezy.

Iyou

Przepraszam, ale Żeromski to romantyzm? Zawsze żyłam w przekonaniu, że to przedstawiciel okresu Młodej Polski. Owszem, powracano wtedy do założeń romantyzmu, ale w ten sposób z naszych rozważań o surowej prozie mężczyzn powinniśmy wykluczyć połowę epok literackich, skoro czerpały na zmianę z Biblii i antyku (a więc na zmianę stabilizacja z poszukiwaniem sensu istnienia i rozpaczą).
Piszecie, że mężczyźni tworzą rzeczowo, ale zapewne omijacie wielu, którzy nie postępowali w ten sposób, niezależnie od okresu w jakim tworzyli. A to, że ktoś postanowił pisać uczuciowo nie zależy wyłącznie od mody - jest w tym świadoma decyzja połączona z osobowością czy przeżyciami autora. Gdyby był z niego taki twardziel, to wątpię by wymyślał zwiewne opisy. Więc nie generalizujcie - mężczyźni są i tacy i tacy.

Ja nie mam najmniejszego zamiaru obrażać się za to, że ktoś stwierdził, że kobiety są uczuciowe. Są, owszem, i jestem z tego dumna, że potrafię dzięki temu przejrzeć kogoś na wylot. Owszem, w moich tekstach dominują uczucia, są one zlepkiem wrażeń i dokładnego studium psychologicznego bohatera, bo jako kobieta (niech będzie - dziewczyna) lubię się babrać w psychice. I dobrze mi z tym, dzięki temu ludzie dostrzegają różne rzeczy. Emocjonalność nie jest w żadnej mierze wadą i nie wiem, czemu tak na nią naskoczyliście.

Tym sposobem dochodzę do sedna sprawy - nie wiem jak reszta dziewczyn, ale mnie nie uraziło to, że Waszym zdaniem kobiety mają uczucia, tylko w jaki sposób ograniczyliście rolę kobiet w ogóle. Zdziwiło mnie, że z całkiem niewinnego stwierdzenia "kobiety piszą emocjonalnie, a mężczyźni nie" zrobiliście wyzwisko (nieświadomie?). "Obsesyjna chęć wyjścia z cienia mężczyzny" - przecież to śmieszne. Stawiając się o tyle wyżej nad nami udowadniacie tym samym swoje własne kompleksy - poprawcie, jeśli się mylę.

Yumminae Rais

Za to w Twoim przypadku, vagabond, mamy ładny przykład dysonansu podecyzyjnego. (Tak się tylko odzywam na cześć powiedzenia o uderzaniu w stół i szczękaniu nożyczek, jako że z kobietami się raczej utożsamiam. Ostatni akapit brzmi dość śmiesznie w szerszym kontekście.)
Nudna rzecz. Do czego w ogóle zmierzacie z tą dyskusją?

Ankeszu

Ludzie piszą tak, jak potrafią... A ciężko jest przełamać swój sposób postrzegania świata dla dzieła. A przecież twórczość sprowadza się do pokazania obrazu życia i odbicia tego obrazu.

Iyou

Ja już nie zmierzam donikąd, tylko sprawdzam czy opinia panów drgnie, czy są zdecydowanie uparci ^^

Michalina

No cóż, widzę że rozmowa przeszła bardziej na temat "która płeć jest lepsza". Ja cały czas biorę pod uwagę tylko i wyłącznie pisarstwo, a wplątanie do tego innych dziedzin życia nie ma dla mnie większego sensu.
A jeśli Vagabond uważasz, że stawiam siebie w centrum no to niestety nie mogę Ci zabronić tak uważać i nie mogę też powiedzieć, ze moim zdaniem się mylisz, gdyż dla Ciebie znowu to będzie stawianie siebie w centrum.
Każdy człowiek ma instynkt samozachowawczy i z natury jest egoistą.

Nadia

Satu Tähti

Ech, wiecie co? Tak sobie myślę, że te Wielkie męskie dzieła, które w dużej mierze sa o polityce, każdego przyprawiają o senność. Wystarczy pójść do normalnej, licealnej klasy, na owych tematach wszyscy lecą w kimę. Bo kogo obchodzi co ktoś o polityce sądził kilka wieków temu? Kobiety piszą o uczuciach, bo uczucia są ponadczasowe, są wzniosłe i dotyczą każdego. Nie jest to coś odległego, dlatego właśnie literatura o uczuciach trafia do większej liczby ludzi.

Michalina

haha :D jak to zawsze mówiła moja nauczycielka geografii: "to mężczyzna jest głową, ale kobieta jest szyją i to ona kręci głową" ;p

Nadia

Kto leci w kimę, ten leci. Ja uważam, że to, co ludzie w dawnych czasach myśleli o różnych aspektach życia, jest bardzo ważne i nie mam zamiaru umniejsza roli polityki. Zdecydowanie wolę się o niej dowiedzieć z beletrystyki niż książek historycznych i więcej zapamiętam.

Ankeszu

"z beletrystyki niż książek historycznych" - jedno nie wyklucza drugiego...

Zresztą <<wielkie>> nie mówiły tylko o polityce. Do historii zaliczam wszystko do 1945 roku, a tam też byli ludzie, którzy pisali inaczej. ot choćby Prus i jego Katarynka albo... nie pamiętam, jak to się nazywało, "w górach"? I kto powie, że nie ma jakiejś nuty emocji w tych tekstach? Kobiety piszą o emocjach badziej jawnie (Duma i uprzedzenie), mężczyźni przemycają je jako element swego spojrzenia na świat, mimochodem. Takie mam wrażenie. Może ma yo coś wspólnego ze stereotypem macho i "płci słabej"... Bo nam wolno się zamartwiać i płakać. Zaś mężczyźni, nasi opiekunowie, muszą być przede wszystkim rozsądni i silni. Więc tak jak nie mówią o uczuciach, tak nie piszą - pozornie, bo przecież nawet w politycznych knowaniach jest nuta emocji. Hm?

Do Nadii poniżej:
Książka w znaczeniu przedmiot może być książką-powieścią :D nie napisałaś "podręcznik/opracowanie historyczne" .

Nadia

lel

Hm.

Słowem wstępu - nie mieszałabym pojęć - temat a sposób pisania. Osobiście uważam, że i kobiety, i mężczyźni mają wiele do powiedzenia o wojnie, o uczuciach, o polityce i tak dalej, i oczywiście i kobiety, i mężczyźni mają naturalne prawo pisać o tym, o czym czują potrzebę napisania. Chodzi raczej o to, jak to przedstawiają obie płcie, o to, JAK piszą, a nie o CZYM. Nie uważam też, żeby choć jeden przytoczony przez Was temat był jakiś "gorszy" - musimy pisać o tym, o czym chcemy coś powiedzieć. A "nuda" na sto procent nie jest wyznacznikiem, czy coś jest dobre czy nie.

No i trudno na coś takiego odpowiedzieć, nie generalizując ;-)

Przechodząc do rozwinięcia - tak, kobieta pisze inaczej niż mężczyzna (i vice versa). Podyktowane jest to przede wszystkim właśnie tymi naturalnymi różnicami. To tak jakby kobieta pisała o słupku w kwiatostanie, a mężczyzna o całej roślinie. Wydaje mi się, że panie mają większy wgląd na szczegóły, rzeczy "nieważne" (a jednak ważne, bo ze szczegółów powstaje ogół ;-)). Kobieta się rozdrabnia, kobieta silnie przeżywa swoje własne emocje (vagabond ma rację - kobieta w wypowiedziach zazwyczaj odnosi zagadnienia do siebie). Hm, chyba dlatego jesteśmy tą "słabszą" płcią (nurzanie się w emocjach zawsze było oznaką słabości) Mężczyzna natomiast ma dar... hm, definicji. Kobiecie trudniej zdefiniować coś prosto, ogarnąć zagadnienie od tej najprostszej i najogólniejszej strony i kobiety zazwyczaj nie są logiczne (to akurat przeczytałam w artykule Newsweekowskim i zgadzam się z tym). W każdym razie różnice te w sposobie pisania mają podłoże nie tylko "biologiczne", ale też to wina wychowania (wszystko co złe pochodzi z dzieciństwa! :P). Kobieta jakoś tak wychowywana jest w "zgodzie z naturą", musi być delikatna, szanować ludzi, chronić życie (bla bla bla), w wychowaniu mężczyzny ważnym było (teraz to chyba zanika), żeby był męski, czyli surowy, odważny, miał w pogardzie uczucia (bla bla bla).

Zastanawiałam się nad tym i, kurde, to rzeczywiście widać. Mężczyzna skupia się na rzeczach zupełnie innych niż kobieta (i vice versa). I to w każdym temacie, nieważne o czym by pisali.

Nie wiem, czy to jest dobry przykład, ale wpadł mi do głowy jako pierwszy, no i pewnie każdy zna. Zofia Nałkowska i jej "Medaliony" i Tadeusz Borowski ze swoimi opowiadaniami. Może nie mieli takich samych doświadczeń życiowych (ale podobne - Nałkowska widziała na własne oczy zbrodnie drugiej wojny światowej, Borowski natomiast był osadzony w obozie). Zofia Nałkowska pisze o pokrzywdzonych ludziach ze współczuciem, jest wstrząśnięta, skupia się na ich wielkim cierpieniu. Borowski natomiast pisał o tych samych ludziach ze wzgardą, przyrównywał ich do mięsa (kiedy Nałkowska mogła przyrównać ich do mięsa tylko w zdaniu: "Niemcy traktowali ich jak mięso", Borowski natomiast w zdaniu: "Byli tylko mięsem"). Kobieta nie odważyła się poniżyć człowieka, mężczyzna jak najbardziej. I przyznam szczerze, że wstrząsnęło mną raczej to drugie świadectwo, to pierwsze jakoś na mnie nie robi wrażenia. Ale już na większości moich koleżanek tak, więc coś w tym jest.

ACZKOLWIEK - czytałam dwa czy trzy lata temu taki kretyński kryminał (od pierwszej strony wiedziałam, kto zabił -_- kryminałek autorstwa pani... Alex Kavy?) i do połowy książki byłam pewna, że pisze to mężczyzna. Dopiero potem, kiedy zaczęła opisywać wielkie uczucie przystojniaka-drania i inteligentnej pani policjant zdałam sobie sprawę, że czegoś tak idiotycznego, tak "rozlazłego" nie napisałby mężczyzna! No ale chciałam powiedzieć, że może te różnice się zacierają? Co myślicie?

Ale wywód ^^'

Aha!, chciałabym zakończyć tym, że różnorodność jest wręcz wymagana. I sądzę, że kobiety powinny swoją emocjonalność wykorzystywać (ale ze smakiem, ze smakiem, nie do tandetnych romansideł ;-)), tak samo mężczyźni swój jakże logiczny umysł (chciałam napisać "bez wywyższania się, ale nie mogę - to wywyższanie jest takie urocze ^^). I to, i to dodaje smaczku w literaturze, a tylko te dwa punkty widzenia są w stanie zbawić świat. A przekomarzania która płeć jest lepsza zostawiłabym ludziom na poziomie przedszkola, tudzież podstawówki.


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj