Piórem Feniksa

Psia Gwiazda

Pies zaszczekał głośno, próbując zwrócić na siebie uwagę. Gdy nie przyniosło to zamierzonego skutku, zaczął zmieniać swoją formę, a w kilka sekund później przy kominku stała we własnej osobie Psia Gwiazda. Włosy miała poczochrane, na buzi parę szram i zadrapań. Żakiet miała obdarty na rękawie, przy końcówkach lekko zakrwawiony. Mała gwiazda już nie dawała tyle blasku, ale z dziewczyny biła pewność siebie, a twarz rozjaśniał szeroki uśmiech. Skierowała się w stronę Nadii i, przysiadając obok niej na fotelu obitym skórą, który nie wiadomo skąd się pojawił, a co lepsze, jak się zmieścił w tym pomieszczeniu, mruknęła:
- Jak ci minął dzień? Mój był cholernie ciężki, ale udany. - Ciche westchnięcie wydobyło się z jej ust.

Michalina

- Jejku, Psia Gwiazdo, a co Tobie się stało? - spytała Michalina, podchodząc do Nadii, Patrycji i Psiej Gwiazdy.

Psia Gwiazda

- Eh, jak mówiłam, musiałam wyprać parę brudów na mieście. Ale co to tam, bywałam w gorszych opałach... - mrugnęła okiem - zdarza się, od tego się nie umiera. - A teraz wybaczcie, muszę odpocząć. - Szybko zmieniła się z powrotem psa i zwinęła w kłębek na fotelu.

Moileviera

Gaya usiadła na swoim taborecie i pociągnęła nosem. Kichnęła kilka razy.
- Nie znoszę zimy - mruknęła.

Nadiel

- Czy mnie się wydaje, czy już to mówiłaś? - Nadiel wstał z łóżka, które w jednej chwili przemieniło się w krzesło o wysokim oparciu zdobionym przez rzeźbione wieżyczki. - Moim zdaniem zima jest piękna. Taka jasna, biała i czysta. Jednym słowem malownicza, ale to moje skromne zdanie. Tymczasem muszę sie wybrac do miasta. Do zobaczenia - to mówiąc, przemienił się w feniksa i zniknął w zielonym ogniu.

Michalina

- Ech, nigdy nie zdążę nic powiedzieć, nim Nadiel się rozpłynie czy coś - westchnęła Michalina, w myślach jednak nie zgodziwszy się z chłopakiem, zważywszy na leżący obok niej stos chusteczek.

Moileviera

- Zima jest przede wszystkim mokra - powiedziała cicho, bardziej do siebie niż do pozostałych dziewczyna.

Nadia

- Zima jest be - powiedziała mądrze Nadia. - Wylatujące przez okno szaro-sadzowe ptaszki też. - Na miasto można wyjść drzwiami - mruknęła, przygnębiona tym, co przed chwilą robiła. - Zima jest malownicza, piękna i w ogóle, ale tylko przez okno.

Yumminae Rais

- Na miasto można napaść, iść można do miasta, jak mawiała moja polonistka - mruknęła Isilianos z kąta, w którym leżała od dłuższego czasu zwinięta w kłębek. - A zima jest piękna - podsumowała na powrót zamykając oczy.

~res

Patrycja przyglądała się im wszystkim z lekko przymruzonymi oczyma. Cepło bijące z kominka miło ja łaskotało, a sypiący równomiernie śnieg za oknem zaczynał ją usypiać. Trwała w letargu jeszce chilę, aż cos jej się przypomniała i aż klasnęła w ręce.
- Nie zgadniecie, co przyniosłam. - Usmiechnęła się z łobuzerskim błuskiem w oku. - Napadłam na cukiernię.

Michalina

- Oooo i co przyniosłaś? - spytała Michalina, łakomie zaglądając do torby przyniesionej rzez Patrycję.

~res

Na wciąż rozłożónym stole zaczęły pojawiać się różnorakie pakunki. jedne w kartonikach, inne na podkładkach owinięte w biały papier. Kiedy Połowa pozostałego na stole miejsca została zajęta ~res zaczęłą wyliczać wskazując palcem na poszczególne paczuszki.
- To jest jabłecznik z całymi jabłkami i cynamonem na wirzchu, tu mam napoleonki, tam dalej leży sernik z brzoskwiniami, o a tu szarlotka, dalej jest torcik śmietanow na ciemnym spodzie i jagodach z budyniem i ta, da ra ram - Od razu odkryła największe pudełeczki. - torcik bezowy. najlepszy, jaki w życiu jadłam.
nie czekając zabrała się za krojenie przysmaków, a gdy skończyła na jej talerzu wylądował ogromny kawałek tortu.
- Częstujcie się, częstujcie. - Łapczywie zaczęła pochłaniać przyniesiona zdobycz.

Nadia

- Ale to Nadiel poszedł na miasto, ja tylko zacytowałam. - Nadia dumnie wyszczerzyła zęby do Isi. - Mam nadzieję, że kremówki, mam na nie straszną ochotę - dodała, patrząc znacząco na Patrycję.

~res

- Jak zwał, tak zwał - u mnie mówi się napoleonki, ale to to samo. - Ćlamknęła z pełnymi ustami.

Nadia

- Czekaj! - Nadia zastanowiła się chwilę. - Mnie o ptysia chodziło, ciągle mi się mylą - zaczęła się chichrać. - A ja idę już spać, a raczej czytać, bo mamusia powiedzioała, że mogę siedzieć do 23, a jak później, to komputer zabiera. Chyba wolę nie ryzykować. Dobranoc! - krzyknęła na odchodnym i...
Uciekła.

~res

- Branoc - powiedziała res tumiąc ziewnięcie.

Christel

Christel, która dotąd przysypiała na bujanym fotelu obok kominka, ocknęła się i przetarła oczy.
- Mmmm.... czy mnie nos zawodzi, czy czuję tu szarlotkę? - klasnęła wesoło w ręce i zerwała się z siedziska, aby porwać w swe ramiona porcję ciasta.

Moileviera

Gaya, która zeszłego wieczoru zasnęła na swoim taborecie otworzyła powoli oczy.
- Kremówki! - krzyknęła uradowana i podeszła do stołu. Włożyła sobie spory kawałek ciaska do buzi. - Znou paba źniek - powiedziała z pełnymi ustami.

Nadia

- Cały czas - powiedziała Nadia, znudzonym wzrokiem patrząc przez okno. - Fatalnie...

Michalina

- Dzisiaj mam dobry humor i nawet śnieg mi nie przeszkadzał. Nawet sobie zrobiła spacer ze szkoły, o :D A jest może wuzetka? - spytała z uśmiechem.


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj