Piórem Feniksa

nadzwyczajn@

-Vivianne! – głos matki wyrwał mnie ze snu.
Otworzyłam z przerażeniem oczy i w myślach dziękowałam jej, że mnie obudziła. Po raz kolejny miałam zły sen i po raz kolejny nie umiałam się sama z niego obudzić. Oddech miałam niemiarowy, a serce biło mi jak oszalałe próbując wyrwać się z mojej piersi. Wszystko było nie tak. Byłam przekonana, że oczy mam przekrwione, całe we łzach i byłam cała posiniaczona. Mimo, że spałam czułam niewyspana, jakbym była od wczoraj na nogach. Piekła mnie łopatka, a głowa bolała mnie niemiłosiernie. Te sny przerażały mnie coraz bardziej. Od kilku tygodni mnie nawiedzały. Na szczęście nie codziennie, ale jak dla mnie nawet raz na tydzień był wyczerpujący. Za każdym kolejnym razem było coraz gorzej. Pamiętam mój pierwszy sen tego typu. Człowiek ubrany na czarno i błyszczący, wysadzany kamieniami nóż w jego ręku. Próbował mnie przekonać, żebym zmieniła decyzje i siebie. Tyle, że ja nie podejmowałam żadnych decyzji. W pamięci najbardziej zapadła mi w pamięci jego pełna gniewu twarz i oczy kolorze czarnym, którego nigdy nie widziałam. Mężczyzna złapał mnie za szyję i oparł o ścianę. Wysyczał przez zaciśnięte zęby coś czego nie umiałam zrozumieć po czym mnie upuścił a ja opadłam na kolana. Miałam wtedy kilka minut na przyglądnięcie się miejscu, w którym się znajdowałam. Byłam w ciemnym pomieszczeniu bez jakichkolwiek okien. Podejrzewałam, że są to jakieś podziemia. Ściany były brudne i śliskie. W pomieszczeniu było zimno i pachniało pleśnią. Zrobiłabym wszystko żeby wydostać się z tego miejsca i być daleko od tego przerażającego człowieka. Obudziłam się wtedy tylko z ogromnym strachem i bólem głowy. Później każdy kolejny sen był coraz gorszy. Ten ostatni był najstraszniejszy z tych co miałam. Po raz kolejny czarne, zakapturzone postacie w pelerynach do ziemi sunęły za mną w powietrzu. Uciekałam trzymając w rękach pięknie zdobiony kielich. Potykałam się o własne nogi i starłam nie odwracać za siebie. Sił miałam coraz mniej, a potwory były coraz bliżej. Strach próbował mną zawładnąć, a ja starłam się z nim walczyć co nie było wcale łatwe. Biegłam i biegłam starając się nie wywrócić, jednak moje starania poszły na marne. Potknęłam się o kamień i wylądowałam w zimnej mokrej trawie, co mi się wcale nie podobało. Przygarnęłam do siebie kielich i ani mi się śniło wypuszczać go z rąk. Spojrzałam na niego i spostrzegłam, że był zdobiony cennymi kamieniami. Jeden z nich był niebieski z plamką fioletu tak jak moje oko i odpadał. Złapałam go szybko i wepchnęłam do kieszeni piżamy. Piżamy? Siedziałam w środku kręgu tworzonym przez dziwne i upiorne postacie i do tego w piżamie? To był żart. W tamtym momencie nie wiedziałam czy to jest śmieszne czy straszne, ale wystarczyło, że podniosłam głowę i już wiedziałam, że to jednak przerażające. Mur tworzony przez te potwory wyglądał na solidny. Nie miałam szans żeby uciec. Po raz kolejny spojrzałam na kielich. Był wypełniony jakimś płynem, którego nie umiałam zidentyfikować, jednak pachniał wspaniale – słodko i apetycznie. Moja ciekawość wygrała i podniosłam naczynie do ust. Pociągnęłam mały łyczek nie wiedząc czego mam się spodziewać, jednak każdy kolejny łyk był coraz to bardziej łapczywy. Napój był gęsty i jak się zorientowałam czerwony. Cokolwiek to było smakowało wspaniale. Słodkie i … tego nie da się opisać. Smak był niepowtarzalny i zapewne jedyny. Wychłeptałam cały kielich płynu i spojrzałam w górę. Zakapturzone postacie były coraz bliżej. Zaciskały krąg, a ja zaczynałam czuć, ze się duszę mimo, że było lodowato. Jeden z dziwolągów wyciągnął do mnie rękę. W sumie… nie dało się tego nazwać ręką. Widziałam tylko rękaw peleryny. Kończyna postaci wędrowała ku mojej szyi coraz szybciej i szybciej, aż w końcu zacisnęła się na mojej szyi. Czułam tylko zimno, jakby na moim gardle zaciskało się chłodne powietrze próbujące uniemożliwić mi oddychanie. Zamknęłam oczy i próbowałam się uwolnić z żelaznego uścisku, jednak to tylko pogarszało moją sytuacje. Przestałam się szamotać i spokojnie usiadłam. Chciałam coś powiedzieć, jednak nie mogłam. Byłam wyczerpana i z każdą sekundą było mi coraz bardziej obojętne czy zginę czy nie. Moje oczy zamykały się i przestawałam cokolwiek czuć. „Dłoń” na mojej szyi zaciskała się coraz bardziej. Nagle poczułam zimno na ręce powoli wędrujące w górę. Spuściłam wzrok, alby na to spojrzeć. Był to nóż. Ten sam, który pojawił się w moim pierwszym śnie. Powoli wędrował po mojej skórze, a ja chciałam wydać z siebie pisk przerażenia. Poczułam ból na moim ramieniu i zobaczyłam, że nóż się wbija w moją skórę. Był już na mojej łopatce i czułam tam przerażające pieczenie. Chciałam się szarpać znowu, ale nie mogłam. Uścisk na szyi zastąpiły uściski na rękach i nogach, które całkowicie uniemożliwiły mi poruszanie się. Nóż malował na moich plecach jakiś znak, a ja miałam dość krzywdy jaką mi wyrządzał. Łzy płynęły mi z moich błękitnych oczu i nie miały zamiaru przestać. Nagle poczułam zimno metalu na moim gardle i wiedziałam, ze to już koniec. Wszystko działo się tak szybko. Było takie prawdziwe. Próbowałam zaakceptować myśl, że zaraz zginę. Narzędzie powoli próbowało przeciąć mi skórę. Łzy płynęły coraz bardziej i czułam coraz większy strach. Właśnie wtedy usłyszałam krzyk i się zerwałam.


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj