Piórem Feniksa

Dragona

W te wakacje dużo rozmyślałam na temat szczęścia. Chciałabym przedstawić Wam kilka moich refleksji. Jestem bardzo ciekawa, czy się z nimi zgadzacie.

Zacznijmy od tego, czym jest szczęście? Słowo to ma wiele znaczeń. Znany polski filozof Tatarkiewicz wyróżnia cztery podstawowe definicje tego pojęcia.
1.Chwilowa pomyślność (np. kiedy znajdziemy na chodniku 100zł)
2.Niebywale intensywna radość, przyjemność (np. kiedy się całujemy)
3.Posiadanie wymarzonych przez ludzi dóbr (np. ktoś jest szczęśliwy, bo ma willę z basenem i sportowe auto)
4.Trwałe zadowolenie z życia
Według Tatarkiewicza tylko ostatnia z tych definicji jest prawdziwa.
Podobnie twierdzi profesor Janusz Czapiński w swojej „cebulowej teorii”, którą pragnę skomentować. Według niego struktura ludzkiego szczęścia przypomina budowę cebuli. Składa się z rdzenia, warstwy pośredniej i zewnętrznej.
„Rdzeń to wola życia, źródło odradzającego się optymizmu na wszystkich pozostałych poziomach. Warstwa zewnętrzna to wrażliwe na obiektywne warunki zadowolenie z konkretnych aspektów życia. Warstwa pośrednia to ogólna satysfakcja z życia, zależna z jednej strony od zmiennych satysfakcji cząstkowych, z drugiej zaś od niezmiennie pozytywnej woli życia” pisze Czapiński.
W pewien sposób zgadzam się z tym, jednak profesor nie uwzględnił tu nastawienia do życia i genetycznego zdeterminowania naszych cech osobowości. Większość współczesnych psychologów uważa, że 50% naszego „szczęścia” zależy od genów, 10% od losu, a 40% od nas samych. Jeśli ktoś jest pozytywnie nastawiony do świata, potrafi dążyć do obranego celu, wierzy w siebie, dba o przyjaciół itp., szczęście mu zazwyczaj sprzyja.
W wakacje wiele rozmyślałam o tym, czy możemy zwiększyć poziom naszego szczęścia. Profesor Czapiński pisze „Ulegamy złudzeniu, że szczęście można powiększać. I wpadamy w pułapkę postępu. Zaczyna się od płonnej nadziei na raj, a kończy nieustanną ucieczką przed piekłem. W bilansie psychicznym liczą się głównie straty. Bezowocne są próby planowego zwiększenia szczęścia. Jedyne, co jesteśmy w stanie zrobić, to zapobiegać nieszczęściom. Chwilowy nastrój można sobie poprawić lodami czy nowym ciuchem, ale szczęście jako trwałe zadowolenie z życia może jedynie słabnąć lub trwać. Nie może rosnąć.” Nie mogę się z tym zgodzić. To prawda, że silniej oddziaływują na nas negatywne bodźce. Szybko przyzwyczajamy się do dobrobytu. Kiedy kupimy sobie nowe auto, początkowo chwalimy się i ciągle o nim mówimy. Z czasem staje się ono jedynie środkiem transportu. Jeśli jednak ktoś ukradnie nam to auto, to przeżyjemy o wiele silniejsze emocje, niż dawna radość z jego posiadania. Przy założeniu, że utrata rodziny, pracy itp. nie wpływają na „rdzeń naszej cebuli” być może poziom szczęścia jest stały i nie może się zwiększać. Ja jednakże nie potrafię się z tym zgodzić. Jak się okazuje, nie jestem samotna w tym poglądzie. Wyniki analizy badań World Values Survey dowodzą, że „w ciągu ostatnich dwóch dekad w większości z 52 krajów wzrósł poziom zarówno satysfakcji życiowej, jak i szczęścia”. Niektórzy psychologowie nawet piszą książki o tym, jak nauczyć się „bycia szczęśliwym”. Jakiś czas temu BBC przeprowadziło ciekawe badanie. Kazano grupie 50 ludzi zamieszkać razem i stosować się do listy rad (typu „ciesz się tym, co masz”, „uśmiechaj się”, posadź roślinkę”, „rozmawiaj przynamniej godzinę tygodniowo przez telefon z najbliższymi”, „nie trać tyle czasu na telewizję”…). Po trzech miesiącach okazało się, że ich ogólny poziom szczęścia wzrósł z 6,4% do 8,1%. Osobiście uważam, że istnieje wiele rad, z których warto korzystać w życiu, choć nie ma pewnej „recepty na szczęście”. Sądzę, że możemy podnosić poziom naszego zadowolenia z życia. Wszystko zależy jednak od nas samych i naszego nastawienia do świata.

Chcę jeszcze wrócić na chwilę do pierwszej definicji szczęścia. Psychologowie pomijają tę kwestię, ale moim zdaniem „łut szczęścia” jest w życiu bardzo przydatny. Większość osób pewnie mnie zakrzyczy, ale ja sądzę, że w pewien sposób możemy wspomagać tak rozumiane, chwilowe szczęście. Dla przykładu w wakacje dość często chodziłam do teatru, zawsze kupowałam wejściówki, albo najtańsze bilety, a lądowałam na jednych z najlepszych miejsc. Kiedy chciałam obejrzeć jakiś film, następnego dnia leciał w telewizji. Gdy zainteresowałam się walką na miecze, spotkałam w parku rycerzy, którzy zrobili mi ciekawy wykład. Można długo wymieniać. Ktoś powie „po prostu miała szczęście”. To prawda, ale gdybym nie wychodziła z domu, nie rozwijała swoich zainteresowań, to przecież nigdy by mi się nie przytrafiły takie sytuacje, więc w jakimś stopniu dopomogłam szczęściu:)

A jakie jest Wasze zdanie, czym dla Was jest szczęście? Sądzicie, że można je zwiększyć albo się go nauczyć?

Dragona

Jeszcze chciałam nawiązać do literatury. Z dwa tygodnie temu przeczytałam książkę pt. "Zachir" Paula Coelho. Oto, co jego bohaterka sądzi o szczęściu.

"Nie mogę powiedzieć, że wszyscy są nieszczęśliwi. Wiem, że są bez przerwy zajęci; harują po godzinach, wychowują dzieci, dbają o współmałżonka, ubiegają się o dyplomy, walczą o karierę, snują plany na przyszłość, zastanawiają się, co trzeba kupić, co trzeba mieć, żeby nie czuć się gorszym, i tak dalej. Szczerze mówiąc, niewiele osób wyznało mi wprost: "Jestem nieszczęśliwy". Większość zapewniała: "Mam się świetnie, osiągnąłem wszystko, co chciałem". Wtedy pytałam: "Co takiego czyni cię szczęśliwym?", i słyszałam w odpowiedzi: "Mam wszystko, co można sobie wymarzyć - rodzinę, dom, pracę, zdrowie". Drążyłam więc dalej: "Czy zatrzymałeś się kiedyś, żeby pomyśleć, czy o to tylko w życiu chodzi?". "Tak, tylko o to chodzi" - zapewniali. "A więc sens życia to praca, rodzina, dzieci, które urosną i pewnego dnia odejdą, żona czy mążm którzy z biegiem lat stają się bardziej przyjaciółmi niż kochankami, praca, która skończy się pewnego dnia. I co wtedy zrobisz?" Odpowiedzi nie ma. Zmieniają temat."

Nie zgadzam się z Ester. Według niej wszyscy ludzie tak naprawdę są nieszczęliwi. Rozumiem, że każdego z nas trapią jakieś problemy, ale to nie powód, by rozpaczać przez cały czas i tylko zachowywać pozę człowieka szczęśliwego. Choć my żyjemy w innej kulturze i u nas narzekanie jest bardziej naturalne niż optymizm... W każdym razie ja uważam, że ludzie są z natury raczej pozytywnie nastawieni do życia.

Znacie może jakieś ciekawe cytaty z literatury dotyczące szczęścia (niekoniecznie takie, z którymi się zgadzacie). Podzielicie się nimi?

Michalina

Szczęście. Czasami myślę sobie nad jakąś receptą na szczęście, gdy jest mi źle. I zawsze dochodzę do wniosku, że do szczęścia nie trzeba wiele. Wystarczy druga osoba, ta, z którą można pogadać, można się pośmiać, można pomilczeć, a ona będzie wiedzieć, co powinna powiedzieć. Wystarczy, że spojrzę tej osobie w oczy, a już mi lepiej.
I nie zgadzam się z przytoczonym przez Dragonę fragmentem książki. Człowiek jest szczęśliwy, gdy do czegoś dąży, do założenia rodziny, potem do zapewnienia tej rodziny szczęścia, wspina się po kolejnych szczeblach kariery, wówczas cieszy się z każdego swojego małego triumfu, który przybliża go do jego celu. Oczywiście nie można zaraz popadać ani w pracoholizm ani w inne taki przesadyzmy. Wszędzie trzeba zachowywać umiar, ot co :)

~res

A ja zawsze narzekałam. Nigdy nie było tak jak powinno być, nie poszło mi tak jak chciałam, ktoś coś inaczej zaplanował etc. Ale zmieniło się to odkąd jestem z W.
On pokazał mi na czym ten świat stoi. Ile razy nie narzekałam pytał, czy jestem chora, może w rodzinie coś nie tak. Ilekroć odpowiedź była negatywna tylekroć powtarzał, że z życia trzeba czerpać tyle ile się da, bo nie będzie drugiego. I zaraziłam się od niego tym: "Cholernym optymizmem"
Źle mi poszło w szkole? - mogło być gorzej
Zła ocena? - poprawię, bądź nadrobię
Nie spotkamy się dziś... - a od czego jest jutro?

Oczywiście dalej jestem marudą, ale zauważyłam, że teraz patrzę na siebie jak na największą szczęściarę na świecie. A dlaczego? Bo spotkałam tego kogoś, kto mi pokazał, że nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej. A skoro nie jest aż tak źle, to znaczy,. że jest dobrze :)

Dajen

A ja wam powiem, że jestem szczęśliwa i jednocześnie jestem szczęściarą.
Jestem szczęściarą bo urodziłam się we właściwym miejscu, we właściwym czasie. Mam cudowną rodzinę. Rodzice są w stanie spełniać moje zachcianki. Mogę rozwijać swoje zainteresowania, mogę podróżować. Jestem zdrowa (prawie), nie mam specjalnych kompleksów, łatwo nawiązuję kontakty z ludźmi. Potrafię pozałatwiać wiele spraw. Mam jakieś tam talenty, po świecie chodzą ludzie, którzy mi pomogą, porozmawiają, spędzą ze mną chętnie czas. I to jest moje szczęście.
Mój problem polega na tym, że nie zawsze zdaję sobie z tego sprawę. Bo ilu ludzi ma przeszkody natury wewnętrznej i zewnętrznej? I jak tu nie być sfrustrowanym? Mam koleżankę, u której w rodzinie jest bardzo słaba sytuacja finansowa. I jak ona ma być szczęśliwa? Nie może sobie nic kupić, nigdzie nie wyjeżdża, jest bardzo cicha i skromna, wcale się nie uśmiecha.
Świat jest głupio urządzony.

~res

Iyou

Dajen

~res, chcesz wiedzieć co ma piernik do wiatraka już Ci mówię. Dziewczyna codziennie w domu słyszy jak jej rodzice kłócą się o pieniądze. Bo np. matka chce wydać 100 zł na lekarstwa dla syna, który ma astmę a ojciec uważa, że najpierw należy zapłacić rachunki, a leki wykupi zaraz jak znajdzie dorywczą pracę. Jest wycieczka szkolna i inteligentni ludzie pytają ją setki razy, dlaczego nie jedzie. "Dlaczego rezygnujesz z takich zajebistych rzeczy?". Źle się czuje, bo cały czas chodzi w jednych spodniach, chociaż jest zadbana. Ma kserowane wszystkie książki. Jak nie zrozumie czegoś z matmy czy z fizy, nie ma mowy o żadnych korkach. Na informatyce nic nie zrobi bo nawet nie ma w domu komputera. Nauczyciele pytają kto gdzie był na wakacjach i ludzie się chwalną a ona cicho odpowiada, że siedziała w domu. Uczy się, bo się uczy, ale nie jest zniewalająco bystra i powiedziała swojej przyjaciółce, że o studiach może tylko pomarzyć. Kariery jako modelka też raczej nie zrobi, mimo iż jest chudziutka, ale nie niedożywiona.
Każ jej się cieszyć życiem. Nie każdy miał taki sam start...

Ivet

Iyou

To cieszę się, Ivet, że ktoś uważa tak, jak ja :)


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj