Piórem Feniksa

Iyou

Ciekawa jestem, Pokrzywo, jak byś zareagowała, jakby parę najbliższych Ci osób postanowiło się zabić. Mam nadzieję, że bardzo byś tego nie chciała, a gdyby to się wydarzyło, to by Tobą wstrząsnęło (oznaki normalności) - więc chyba widzisz, że nie dotyczy to tylko potencjalnego samobójcy?

roślina wędrowna

Bynajmniej nie jestem z tych normalnych, czasami coś mnie nachodzi, że boję się przyszłości, że widzę, że z każdą chwilą coś tracę, co mi przynosiło szczęście. Dokładnie tak wtedy myślę. I mam w dodatku pretensje, że ludzie oczerniają samobójców, albo próbują ich ratować. W ogóle wtedy zwykle nic nikomu nie mówię. Żyletek na szczęście się boję, a noże są zbyt tempe. Trochę zmądrzałam po tym, jak od ciągłych uderzeń z rozpaczy w samą siebie, zauważyłam, że czuje się teraz sto razy marniej, niż w chwili kiedy zaczynałam i wiem, że zamieniam się powoli w obolałe zwłoki, wszystko tylko pulsuje tym bólem i jakoś stwierdziłam, że to zbyt okrutna ironia losu. Zmiękłam i poszłam spać. A wszystko zaczęło się od nagłej zmiany światopoglądu i uznania śmierci za coś pięknego, wiary w inny świat dla takich jak ja. xD Poza tym życie w opozycji do tego wydawało się zbyt prozaiczne. Mówię, jak było, może jeszcze nagle zaczęło mi brakować sensowności dalszego działania na Ziemii. Zawsze miałam mnóstwo powodów, aby zostać, wiele niestety kompletnie fikcyjnych, ale byłam przekonana, że prawdziwych, cóż czasem jak się jest świrem dostrzega się we wszystkim wartość i misję i źródło radości. Wyszłam jednak z takich poglądów, przez to byłam kompletnie zagubiona i nie wiedziałam, jak się odnaleźć. Myślałam o tym, że po drugiej stronie wszystko pędzi w bardziej wariacki sposób i nie trzeba udawać kogoś normalnego.
A teraz jakoś się uczepiłam znów życia, choć przebywania na nim wydaje się po prostu bardziej heroiczne. Aha, jeszcze jeden powód chęci zabicia się - nie potrafię żyć jak normalny człowiek, jak oni odczuwać, bo to wszystko nagle się urwało, przedtem wszystko było takie wyraziste, a teraz stałam się kimś odrobinę jakby wydrążonym, nie potrafię już kochać i to jest najgorsze, bo każdy nadaje się tylko do pogadania i tyle. Dlatego uważałam się za kompletnie nieprzystosowaną.
Ot, cała moja filozofia, wyszła dość długa, ale i tak najbardziej czułam, że mam zdezintegrowaną osobowość, która prędzej lub później sama zginie śmiercią naturalną.
Było dziwnie, bardzo dziwnie, nadal po części tak jest, ale znowu odcięłam się od wszelkiego smutku, wszelkich emocji, wszystko znikło.

Pokrzywa

Dotyczy, dotyczy. Ale o ile jest to ich przemyślany wybór, to nie mam tu nic do gadania. Za poważnie ludzie do tego podchodzą, za poważnie traktują coś tak delikatnego. To nieprawdopodobne, by w czyimś otoczeniu nigdy nikt nie zginął. Powszechne i spotka każdego. Równie dobrze można umrzeć na raka, a depresja to też choroba. Gdybym miała się zadręczać ciągle tym, czy ktoś ze znajomych nie wpada właśnie pod tramwaj albo nie robi pętli, a może ktoś przedawkował, to chyba bym sfiksowała. Na szczęście jednak nie odczuwam potrzeby posiadania tak zwanych "najbliższych", a ci dalsi znajomi... no żal, ale życie na Ziemi toczy się dalej.
Staram się nikomu źle nie życzyć, ale nic mi do życia znajomych, z którymi raz na jakiś czas idę wypić.

Chociaż bynajmniej nie popieram samobójstwa w zbyt młodym wieku i w depresji. Za dużo świata do poznania, za dużo ciekawostek do odkrycia. Zmęczony depresją umysł nie jest w stanie podejmować rozsądnych decyzji. I taki umysł trzeba w miarę swoich możliwości wspierać, zwłaszcza gdy właśnie ma za sobą próbę. Może to i jakiś rodzaj zdrady, ale na pewno przede wszystkim wobec siebie samego. Decyzje w stanie wzburzonych emocji nigdy nie są rozsądne.
Ale tak powiedzmy, po czterdziestce? Uroda więdnie, pracę trudniej znaleźć, trzeba być statecznym i rozsądnym... poukładać wszystkie sprawy, załatwić co trzeba i fora ze dwora. Z kumpelą nawet już oficjalnie się zaprosiłyśmy na pożegnalną libację, jak Petroniusz. Poza tym system emerytalny by się ucieszył!

Aczkolwiek uważam za podłe, zabijać się ni z tego ni z owego w swoje urodziny. To faktycznie musi być przykre dla każdego, kto chciał dać prezent albo był zaproszony na obchody tychże urodzin, albo planował zorganizować coś niespodziankowego.

Edycja: Roślino! Nie jesteś sama, ja też mam tak z relacjami międzyludzkimi. Też tylko do pogadania. Ale jestem z tego powodu raczej zadowolona.
I właśnie dlatego, z powodu tego "co będzie jak się nie uda", trzeba wszystko przemyśleć starannie.

blorek · Wysłany: Śro 8:49, 09 Mar 2011 Temat postu:


	Piórem Feniksa forum stowarzyszenia młodych pisarzy		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj